Kirkjuritið - 01.12.1941, Blaðsíða 17

Kirkjuritið.
Nálaraugað. 407
Ingjaldur þagði. — Skýhnoðrinn var nú alveg að leysast
upp, og Ingjaldur fann það, að þá og þegar mundi hann
hrapa, hraita. — Hann leit upp. Þar stóð postulinn og
liorfði niður á hann.
Ingjaldur þagði. — Aldrei skyldi hann segja Pétri post-
ula frá syndum sínum, það var annar, sem hann vildi
skrifta fyrir. — —
Þá heyrðist blíð, en hljómmikil rödd, er mælti: — Símon
Jónasson, vík þú til liliðar.
En Ingjaldur fann, að hann hafði nú aftur fast undir
fótum. Hann spratt á fætur ungur og efldur, og við lion-
um blasti nú leyndardómur nálaraugans, opinn og augljós.
Sánkti Pétur brosti og hristi liöfuðið með tárin í aug-
unum. —
Enn hafði frelsarinn fæðst. —
Þórir Bergsson.
Jóladagnr.
Kyndla sína kvcikir jóladagur,
kljúfa geislar húmsins myrku dyr;
vonir manna eignast betri byr,
brosir sjónum himinn röðulfagur.
Frostsins rós á fölum jarðarvanga
fær á klaka-blöðin mýkri lit.
Hjörtun yngjast, heyra léttan þyt
hvítra vængja, finna blómin anga.
Jóladagur, vor úr vetrargröf
vekur altaf hreldum manna sálum;
kveikir vita’, er björtum himin-bálum
beinir sæfarendum leið um höf.
Richard Beck.