Kirkjuritið - 01.05.1954, Blaðsíða 14

204
KIRKJURITIÐ
prédikunarstóli Maríukirkjunnar og flytur boðskap kirkju
sinnar skorinort og skýrt, finnst söfnuðinum einsíog Lúter
sjálfur eða einhver af siðbótarmönnum sé kominn, óhvikull
og öruggur. Sjálf persónan er áhrifamikil, fasið embættis-
legt, næstum því hofmannlegt, krúnan mikil og hvelfd,
augun lítil og snör, skeggið lítið að vöxtum en strítt og
svipmikið, og öll persónan yfirleitt ímynd „herra biskups-
ins“.
En því fer fjarri, að með þessu sé öll sagan um Otto
Dibelius sögð. Hann er engu síður ímynd hins óembættis-
lega uppreisnarmanns, óhemjunnar, þess manns, sem varp-
ar nýju ljósi á sannindi kirkju sinnar án þess að fórna
nokkru af grundvallarsannindum hennar.
Þetta sjálfstæði í hugsun kemur meðal annars fram í
skoðun hans á ríkisvaldinu, sem aðeins var vikið að hér
að framan. Hann er einhver eindregnasti andstæðingur
alræðisríkjanna, úr hvaða átt, sem þau koma. En hann
hefir líka megna ótrú á lýðríkjunum, með öllu þeirra uppi-
vöðslumikla brauki og bramli. Hann gaf út hátíðlega yfir-
lýsingu 1945, af hálfu þýzkrar kristni, um það, að hún
væri „stríðssek". En hann hefir ráðizt harkalega á banda-
menn fyrir réttarhöldin yfir stríðsglæpamönnum, og talið
þau ranglát. Hann afneitar kommúnismanum, en neitar
algerlega að gera bandalag við vestrænu lýðræðisríkin
til þess að berjast gegn honum. Hugsun hans er hvöss
eins og stál, en hann hatar alla skipulagða lífsspeki eins
og „sjálfa syndina“. Hér eru þverstæður, að því er virðist,
en svona er Dibelius biskup og hans lúterska viðhorf.
n.
Löngu áður en sigurvegaramir 1945 skiptu Þýzkalandi,
var það raunverulega klofið í tvennt. Þá þegar var til
Austur-Þýzkaland og Vestur-Þýzkaland. Hvor hlutinn um
sig var alinn upp við sína lífsskoðun, reista á trúarlegum
og kirkjulegum grundvelli. Minni hluti landsins, löndin