Kirkjuritið - 01.05.1954, Blaðsíða 26

216
KIRKJUROTÐ
stöðum í bæ og sveit, kynnast vandamálum fólksins og
hjálpa til þess að greiða úr þeim.
Sennilega sækir ekki tíundi hluti Þjóðverja kirkju reglu-
lega. En þetta er að breytast. Kirkjudagshreyfingin, sem
leikmaður einn, Reinhold von Thadden, hefir komið af
stað, hefir sópað fólki til kirknanna, austan landamæra
sem vestan, og komið á geysilegum fjöldafundum, allt
upp í 300000 manns.
Dibelius hefir kennt Þjóðverjum eitt, og það var þeim
nauðsynlegt: Kirkjan og kristindómurinn er ekki eitthvað,
sem kemur án fyrirhafnar. Lúterska kirkjan, sem hefir
verið þarna öldum saman, jafnsjálfsögð eins og fjöllin og
fljótin í landinu, er allt í einu komin í bráða hættu að
hverfa, þurrkast út. Þetta hefir enginn gert jafnaugljóst
og Dibelius. Hann hamrar þetta jám í sífellu. Þegar hann
stendur í stólnum í Maríukirkjunni, segir hann fréttirnar
miskunnarlaust, og það á sjálfan páskadaginn: Andstæð-
ingarnir hafa ráðizt á kirkjur og söfnuði um messutím-
ann. Nafngreindur prestur var dæmdur í 12 ára þrælk-
unarvinnu fyrir ógætileg orð um stjórnina. Kommúnista-
blöðin ráðast á presta og biskupa fyrir starf gegn ung-
mennafélögum þeirra. Stofnanir kirkjunnar eru settar
undir stjórnareftirlit.
Móti öllu þessu þrumar Otto Dibelius af prédikunar-
stólnum í Maríukirkjunni. Hann virðist vera of stór fyrir
fangelsisdyr kommúnistanna, því að enn gengur hann laus.
Á páskunum hefur hann upp raust sína gegn öllum þess-
um hættumerkjum, og prédikar hið gamla fagnaðarerindi:
„Kristur sá á krossinum manninn eins og hann er, í
sífelldri uppreisn gegn Guði.---------En þó að maðurinn
og eðli hans geysi, er Guðs ráðsályktun, Guðs sannleikur
kyrr og stöðugur, eins og stjörnurnar standa á festing-
unni, hvað sem á gengur á jörðu. Ef einhver hyggur, að
öld Jesú Krists sé á enda, og að nú eigi eitthvað annað
að taka við, þá veður sá maður í villu og svíma. Sann-
leikurinn er ekki tímabundinn. Og Jesús er sannleikurinn.“