Kirkjuritið - 01.05.1954, Blaðsíða 30

220
KIRKJURITIÐ
hvíldi yfir honum kirkjulegt andrúmsloft hins trúa þjóns,
sem ávallt er viðbúinn, og í hjartanu, sem undir sló, ómaði
lífsbænin eilífa: Lát þú nú, Drottinn, þjón þinn í friði fara,
eins og þú hefir mér heitið. Ég hefi fengið að sjá og reyna
hjálpræði þitt.
Það var geislandi og brosandi öryggi yfir þessum svip-
hreina, unga vini mínum. Og þannig kvaddi hann vini sína
í skrifstofunni síðasta kveldið, þar sem birt hafði svo oft
yfir svip þess fólks, sem kom til hans þar. Og þeir voru
margir, sem hugðust fagna honum þar næsta dag, og
marga daga. Og eitt af tilhlökkunarefnum okkar, sýslu-
nefndarmanna, og ekki það minnsta, var að eiga von á
að finna hann og gleðjast með honum á næsta sýslufundi.
En stundin var komin. Hann hafði verið kallaður frá
öðru starfi inn í Guðsríkis boðskap kirkjunnar, og þar
hafði hann unnið vel — enda oft sjúkur — á stéttunum.
Það brá ætíð bjarma af eilífðar ljósi á þunga þrautagöngu
hans og hið stutta líf hans, sem lifað var í trúmennsku-
fullri þjónustusemi við allt, sem honum var trúað fyrir,
embættisstörf, elskulega eiginkonu og ástrík börn, stefndi
á efri leiðir. Dauðastríðið var strangt og stutt. Hún er
svo mörg Marían í veröld vorri, sem færir fórnir, auð-
sýnir elsku og stendur undir krossinum, en flytur oss
jafnframt gleðiboðskap páskanna, hinn mesta gleðiboðskap
lífsins: Hann er upprisinn. Hann lifir og þér munuð lifa.
Jónmundur. Halldórsson.
*
Sléltubönd.
Bróðir Jesús fái frætt
fólkið allra stétta.
Þjóðir góða semji sætt,
sanna, hreina, rétta.
Bjarni GuSmundsson
frá Hörgsholti.