Kirkjuritið - 01.11.1957, Síða 16

S98
KIRKJURITIÐ
kristileg vandamál sín, eða mestu umhugsunarefni, jafnvel fyr-
irspurnir um trúfræðiefni eða kirkjuleg framkvæmdaratriði. Og
annað þar fram eftir götunum. Auðvitað yrði ekki unnt að birta
löng bréf, heldur aðeins smákafla úr þeim, eins og gert er í
mörgum blöðum og tímaritum. En þetta gæti samt komið að
liði á ýmissan veg.
Hitt er svo annað mál, að hver maður gerir bezt sína kirkju-
legu skyldu og eflir kristnina fegurst með því, að vera einn af
máttarstólpum safnaðar síns, hver sem hann er, og hvar sem
hann á heima.
Kvenpiestai.
Kirkjulegir leiðtogar í Svíþjóð hafa lagzt á móti því, að kon-
ur fái að gerast prestar þar í landi. Ég skil ekki þessa íhalds-
semi og ætla, að hún væri óhugsandi hérlendis. Mér finnst það
hlálegt, að nokkur skuli bera Pál postula fyrir því, að konur
megi ekki prédika, sakir þess að hann víkur að því í einu bréfi,
eflaust að gefnu tilefni, að konur skuli þegja á safnaðarsam-
komum. Eins og allar aðstæður séu ekki breyttar síðan. Og
eins og Páli hafi einu sinni dottið það sjálfum í hug að hann
væri að kveða hér upp nokkurn allsherjar og eilífðardóm. Hann
var of vitur maður til að gera annað eins gat. Og ætti að taka
þetta svona bókstaflega, skilst mér, að konur megi ekki heldur
syngja í kirkjum, — ekki er það lægra en að tala. Svo mætti
Hka snúa málinu við og segja, að Páll hafi ekki bannað þeim að
gera prestsverk utan kirkju. Nei, þetta er ekki til annars fallið
en að gera gys að því. Hitt er annað mál, að konur eru alveg
eins og karlmenn misfallnar til prestsverka. Enginn vafi á, að
sumar þeirra geta orðið fyrirmyndar prestar. Minna má t. d. á
Ólafíu Jóhannsdóttur og Ingibjörgu Ólafsson. Báðar voru af-
burða vel máli farnar, og ritfærar í bezta lagi. Og þær unnu
lengi við ágætan orðstír og landinu til sóma að kristilegum störf-
um erlendis. Ég vona, að einhverjar konur bjóðist sem fyrst
til prestsstarfa á íslandi. Er þess viss, að ekki verður þeim
þá neitað um vígslu.