Kirkjuritið - 01.11.1957, Side 46

428
KXBKJUBITXÐ
menn til umhugsunar um málið og stofnaði til félagsskapar, sem berjast
skyldi fyrir afnámi þessarar stéttaskiptingar. Sá félagsskapur hefir fengið
miklu áorkað, en þó segir í bókinni „Social Weílfare in India“, að enn
séu Harijans einangraðir og ofsóttir víða í sveitaþorpum og sé erfitt að
útrýma þeim vansa, sem búið sé að gera að eins konar trúaratriði.
Einna erfiðast hefir reynzt að fá þorpsbúa til að leyfa Harijans að-
gang að vatnsbólunum, og þar sem víða er ekki nema einn brunnur i
þorpi, geta menn sagt sér sjálfir, hver áhrif þetta hefir á Ihreinlæti og
heilsufar. „Það er ekki alltaf, að Harijans séu svo heppnir að hitta við
brunninn góða víðsýna Hindúakonu af æðri stétt, sem vill draga vatn
úr brunninum fyrir þá“, segir í fyrmefndri bók.
Félagsskapurinn, sem Gandhi stofnaði, hefir látið grafa marga bmnna
handa Harijans, en samt er fjarri því, að þeim sé alls staðar tryggður
aðgangur að heilnæmu vatni, heldur verða þeir að notast við óhreint
og mengað vatn úr pollum og síkjum.
Af rösklega 51 milljón Harijans, sem skráðir voru í Indlandi árið 1951,
starfa röskar 37 milljónir við landbúnað, án þess að eiga sjálfir jarðnæði,
og hefir þeim verið haldið sem hálfgerðum þrælum hjá stærri landeig-
endum. Ríkisstjómin reynir að útbreiða þekkingu meðal þeirra og vekja
þá til vitundar um, að stjómarskrá lýðveldisins tryggi þeim sama rétt
og öðrum borgurum, en landeigendur berjast aftur á móti gegn bættum
kjörum þessa fólks. Er það sagt daglegt brauð, að landeigendur hreki
Harijans, sem ekki vilja sætta sig við þessi eymdarkjör, imdir einhverju
yfirskyni af jarðarskikunum, sem þeir hafa haft til ræktunar, kynslóð fram
af kynslóð. En ríkisstjórnin ætlar ungu fólki af ættstofnum Harijans sér-
staka námsstyrki og stuðlar að því, að það komizt umfram marga aðra
i þjónustu hins opinbera. Með því er unnið markvisst að því, að má
úr vitund annarra stétta þá andúð, sem Herijans hafa mætt um aldir og
er nú talið, að i borgunum gæti hennar naumast lengur.
Dag einn vorum við hjónin á ferð í leigubifreið í Delhi. Bílstjórinn
var glaðlegur og skrafhreifinn Hindúi, sem spurði okkur og fræddi til
skiptis. Allt í einu segir hann: „Hvenrar trúar eruð þið? Við sögðumst
vera kristin. Hann vildi fá nánari skýringu — vorum við kaþólsk, Me-
þódistar eða tilheyrðum .við ensku kirkjunni? Við neituðum öllu þessu,
kváðumst vera Lúterstrúar. Þann sértrúarflokk hafi hann aldrei heyrt
nefndan, en bætti svo góðlátíega við: Það gerir annars ekkert til. Eg
segi nú alltaf, að það sem máli skipti sé það, að menn reyni að vera
almennilegir hver við annan.“
í stjómarskrá indverska lýðveldisins, sem tók gildi þann 26. janúar