Kirkjuritið - 01.12.1959, Blaðsíða 4

Og ljósið skín í myrkrinu
Þannig lýsir Jóhannes jólaguðspjallinu.
Er unnt að hugsa sér fegri lýsingu á því en þessi fáu ein-
földu orð?
Jólin eru ljós, sem rennur upp fyrir mannkyninu í myrkri.
Veraldarmyrkrið grúfði yfir, geigvænlegt og ógnum þrung-
ið, svo að hjörtun skulfu eins og skógartré skjálfa fyrir vindi.
Allt öryggi skorti. Siðgæði þraut og trú, rósemi, djörfung,
hugprýði, kraft. En vonin var þó ekki dáin, heldur hlaut hún
að spyrja áfram, hvað liði nóttinni. Bæði í heiðingjalöndunum
og með Guðs útvöldu þjóð var hrópað á komu nýs ljóss með
guðlegri náð og friði mannkyninu til handa. Spámenn og sjá-
arar sáu það renna upp við fæðingu barns í heiminn. Þeir litu
í anda þetta barn og lýstu þeirri blessun, er það myndi breiða
yfir jörðina:
„Sú þjóð, sem í myrkri gengur, sér mikið ljós; yfir þá, sem
búa í náttmyrkrunum, skín ljós . . . Því að barn er oss fætt,
sonur er oss gefinn; á hans herðum skal höfðingjadómurinn
hvíla; nafn hans skal kallað undra ráðgjafi, guðhetja, eilífðar-
faðir, friðarhöfðingi. Mikill skal höfðingjadómurinn verða og
friðurinn engan enda taka.“
Þessi von brást ekki. Þegar neyðin var stærst, var hjálpin
næst. Þegar skammdegismyrkrin voru dimmust, ljómaði nýtt
ljós í austri, fegursta stjarna, blikandi yfir Betlehems hæðum.
Barnung móðir ól þar í gripahelli son sinn frumgetinn, og
grátur hans snart dýpstu og helgustu strengi hjarta hennar.
Hann var laugaður, og hún vafði hann reifum til þess að ylja
honum, gaf honum brjóstið og lagði hann síðan á hálm í jötu
eða fóðurtrogi. Undursamleg tign og ró ríkir umhverfis móð—
ur og barn.
En á völlunum skammt þaðan sáu fjárhirðar dásamlega birtu