Kirkjuritið - 01.12.1959, Blaðsíða 31

KIRKJURITIÐ
461
flokkar, sem hafa í sér þá dáð að geta staðið og starfað óstudd-
ir af ríkiskassanum. Kirkjan gæti það jafnvel hér á landi. Og
það er enn trú fríkirkjumanna, að sá háttur sé betri, að hafa
ekki ríkið að bakhjarli, heldur byggja á fórnfýsi safnaðarfólks
og treysta á handleiðslu Drottins síns eina saman.
Þorsteinn Björnsson.
V. GREGERSEN:
Það er eitthvað í vœndum.
ÞaS er eitthvaS i vændum,
ég veit ekki livaS,
sem minnir á voriS,
I»ótt vanti livert hlaS.
ÞaS er eittlivaS, sem Ieynist, —
ei ljóslega greinist,
en yljar þó önd,
þótt fallin sé rósin, og fuglinn
sé floginn af strönd.
ÞaS er eitthvaS í vændum,
sem elska ég heitt
og heilagan unað
fær hjartanu veitt.
Ég sé ljósin mín heima
og ljúft er aS dreyma
hinn lífsglaSa ÓS
a jólunum heima, hjú mömmu,
sem mér var svo gé»S.
ÞaS er eitthvaS í vændum
frá æskunnar stund,
sein leiftrandi stjarna GuSs
ljómi’ yfir grund,
er mig IaSar og leiSir
og leiSina greiSir
á Lausnarans fund,
þótt látin sé rósin, og liSin
hin ljúfasta stund.
Kom hingaS, é> Herra!
Gef heilaga stund
þcim ungu og öldnu. —
Lyft ástríkri mund
yfir blessuSu ljósin,
þótt bliknuS sé rósin. —
Gef barnslegan friS,
]»ví eilíf, já, eilíf er gleSin
viS GuSs sonar hliS’.
ild. V. Snœvarr þýddi.