Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 3

Smá saga úr lífínu
Hún vissi það.
Hún vissi að bráðum yrði hún að standa upp. Standa upp,
skella útidyrahurðinni í lós og klöngrast yíir grindverkið.
Fara burt!
Hún hafði ekki búist við að það yrði svona erfitt að kveðja
þennan gamla bæ, - hafði ekki komið þangað síðan foreldramir
fluttu fyrir tveimur árum. - Ekki haft tíma, eða kannski
veigrað sér við því...
Hvað með það, hingað var hún komin, og dagurinn hafði
liðið án þess að hún yrði hans vör. Og nú var tekið að dimma
og langir skuggamir gerðu herbergið sem hún var stödd í enn
drungalegra en það í raun og vem var.
Veggirnir vom auðir. Aðeins hún sá veggmyndina sem
mamma hafði saumað í húsmæðraskólanum (með hana í
maganum), og fermingarmyndimar af þeim systkinunum sem
pabbi hafði neitað að taka niður fyrr en stúdentsmyndimar
væm komnar til að setja í staðinn. Það hafði verið mikil og
löng barátta, en pabbi hafði ekki gefið sig. Hann gat verið
fjandanum þijóskari.
En nú var hvíti kollurinn kominn. Og daginn eftir
útskriftina var hún mynduð, með stirt bros á andlitinu og
rauðar rósir í fanginu, og sett í skrautlegan ramma. Sá hékk
nú á nagla í lítilli íbúð í höfuðborginni.
Hún nuddaði kaldar tæmar og brosti. - Iiuui rödd hafði
varað hana við að vaða inn á parketið á stígvélunum -
Já, allt var breytt. Engin amma hafði komið með ullar-
leista handa köldum "táslum," sem traðkað höfðu snjóinn alla
leið fi*á vegamótum. Það var enga kleinulykt að finna né hljóð
að heyra fró kettinum... -eimmgis hennar eigið bergmál glumdi
3