Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 6

Hafið og ekki neitt
Himinninn var þokugrár, bólgin óveðursskýin hrönnuðust
upp. Úfinn sjórinn barðist við klettana. Hún stóð ein úti.
Klöppin var köld undir þunnum skónum og vindurinn reif í
hárið á henni. Hún var samt ekki ein, hún var aldrei látin í
friði. Hugsanirnar eltu hana alltaf. Henni hafði alltaf stafað
virðingarblandinn ótti af hafinu. Og núna ofsótti það hana.
Það voru ekki liðnir þrír mánuðir. "Bátimnn fannst
mannlaus," sögðu þau. "Pabbi þinn hlýtur að hafa fallið
útbyrðis." En af hveiju? Faðir hennar hafði unnað hafinu og
dregist að sjónum, öll þessi víðátta heillaði hann. Hún hafði
skilið hann, henni hafði fundist nákvæmlega það sama. En
ekki lengur. Sjórinn heillaði hana enn og dró að sér, en henni
var hætt að þykja vænt um hann. Hann hafði tekið frá henni
það sem henni var kærast. Magnlaus reiðin hríslaðist niður
bakið. Af hveiju? Hafði hún og hennar ætt ekki stundað sjóinn
í áratugi, þurfti fórnir líka?
Hún hataði hafið, hataði það! Samt dróst hún að því.
Þess vegna stóð hún úti á klöppinni núna á kínaskóm og
peysunni. Hún horfði á reitt hafið bijótast um í flæðarmálinu.
"Yfir hveiju ert þú að kvarta, þú hefúr fengið það sem þú vilt?"
Hún gekk í burt þó ákaft hafið kallaði á hana.
BAX
6