Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 16

Snjórinn
Ég lá úti í snjónum og hann við hlið mér. Við héldumst
í hendur og horfðum upp í himininn, horfðum á stjömurnar.
-Hugsaðu þér Margrét, sagði hann. -Kannski er par á
einhverri stjörnunni sem er akkúrat að horfa á jörðina núna
eins og við erum að horfa á stjömuna þeirra.
-Þegar ég var lítil, svaraði ég, -trúði ég því, að stjörnurnar
væm dáið fólk sem væri farið til himna, að það væri sjálflýsandi
englar. Ég þóttist jafnvel þeklg'a afa minn sem eina stjömima.
Hann brosti og þrýsti hönd mína, en sagði ekki neitt. Svona
lágum við dáhtla stund, uns við fórum að finna fyrir kulda. Ég
reis upp.
-Við skulum koma. Hann reis líka upp og við gengum aftrn-
niður að slóðinni og settum á okkur skíðin.
-Athugum hvort verður á undan niður að bíl, sagði hann
og hentist af stað. Ég fór á eftir, en mér tókst ekki að ná
honum.
-Bíddu, kallaði ég, -það vantar peru í einn ljósastaurinn og
ég kæri mig ekki um að vera ein í myrkrinu.
Hann nam staðar og beið eftir mér. Við gengum hlið við
hlið í rólegheitum og virtum fyrir okkur skóginn. Hann var
yndislegur svona í vetrarrökkrinu. Snjóbreiðan lá yfir öllu og
og ljósin vörpuðu gullnum bjarma á trén. Þetta var öllu líkara
rómantísku málverki en raimveruleikanum. Ég horfði hugfangin
á dýrðina og mér fannst mig vera að dreyma. Það er ekkert
fallegra en vetrarskógurinn í rökkrinu. Þar ríkir kyrrðin og
friðurinn. Vetur konungur var vinur minn, alveg eins og hann,
sem gekk við hlið mér. Mér þótti vænt um þá báða og báðir
veittu þeir mér ómælda ánægju.
-Hann er yndislegur, sagði ég.
-Hver?
16