Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 7

Hríðin
Hún kemur askvaðandi á móti mér og skellur á andlitinu,
ísköld og bítandi. ísköld, köld. Hún slær mig jafn fast og ...
Nei! Ég verð bara að hlaupa, hlaupa, hlaupa. En hún bítur
mig áfram, bítur mig. Og ég get ekki litið imdan, hlauptu bara!
Húsin þjóta framhjá mér eins og þau flýi undan barsmíð
hríðarinnar. Ég má ekki hlaupa imdan, ég verð að halda áfram,
áfram. Burtu frá honum. Hvers vegna...? Nei! Ekki hugsa
neitt, hlauptu!
Það var líka svona hörð hríð kvöldið sem ég fór á fyrsta
skólaballið mitt. Ég átti engan kjól, bara gamlar buxur af Halla
bróður - ömurlegar. Og þau stríddu mér öll. Kölluðu mig
hallæris... Nei! Ekki hugsa um það. Af hverju ertu að hugsa
um þetta núna?
Þá hljóp ég út. Út í hríðina og hann elti mig, elti mig út
í snjóinn og greip mig í fangið. Ég var svo lítil, miklu minni en
allar hinar stelpumar - þó ég væri orðin ellefu ára.
Hann kenndi mér samt ekki þá, var bara gæslumaður á
ballinu. Hann greip mig í fangið og þurrkaði öll tárin. Og
sagði mér að ég væri fallegasta stúlkan af öllum - þó ég væri
í buxum. Fallegust af öllum. Hann sagðist ætla að kalla mig
Öskubusku. Hún átti engin ffn föt fyrst, samt var hún best af
systrunum og varð svo prinsessa. "Einhvem tímann verðiur þú
prinsessa," sagði hann og hló því þá var ég farin að kasta í
hann snjó. Hann var alltaf svo góður við mig. Hvemig gat
hann...
Tárin renna saman við snjókomin sem bíta kinnamar
mínar og leka svo niður í hálsakotið.
Ég hata hann, ég hata hann! Ég verð bara að hlaupa
áfram eins hratt og ég kemst.
7