Muninn - 01.11.1990, Blaðsíða 27

brosandi til mín. "Halló elskan, þekkirðu ekki mömmu?" Ég
horfði athugul á konuna. Ég þekkti hana. Þetta var stjúpa
mín, sú sem eitraði fyrir mér. Nú kom hún og smjaðraði, kerl-
ingarógeðið. "Farðu", sagði ég ákveðið og benti á djnmar: "Ég
vil aldrei sjá þig affcur." Svo snéri ég mér á hina hliðina og beið
eftir því að hún færi, sem hún og gerði að lokum.
Hvers konar himnaríki var þetta eiginlega? Hvers konar
óaldarlýður var hér? Þessi maður var vondur og hún drap mig.
Skelfilegri hugsim laust niður í huga mér: "Eg var á hinum
staðnum." Ég sá fyrir mér eldana sem biðu mín. Af hveiju
þurfti ég að enda hér? Tárin tóku að streyma, og brátt var ég
farin að hágrenja. Menn komu inn. Bindið hana, var skipað.
Ég trylltist. Aldrei, aldrei! Ég barðist eins og hetja, en það var
við ofurefli að etja. Ég var rígbimdin við rúmið og flutt á ann-
an stað.
Ég er höfð alein í herbergi. Ég fæ nokkrar sprautur á dag.
Það er farið illa með mig. Eg held að ég sé að linast. Ég hef
ekki lengur mátt í mér að beijast á móti. Og ef ég leyfi þeim að
sprauta mig, þá binda þeir mig ekki.
27