Kirkjuritið - 01.04.1968, Blaðsíða 47

‘ill
KIltKJ URITIU
189
, leiluur. Mun liún standast lífsraun sína? Munu lærisveinar
'sts enn sem fyrr reynast salt jarðar og ]jós heimsins? Krist-
j Segir: Borg, sem reist er á liaum fjallstindi og víggirt, getur
8te |Kl Iirunið né dulizt. Hlið Heljar skulu eigi verða yfir-
|( vari- Hví skyldum vér þá örvænta um hag veraldar og
g a llleð kvíða til komandi tíða?
g i*vað um okkar íslenzku kirkju? Hefur hún ekki frá
essa dags verið liér borg á fjalli, sem ekki
j^lizt? Enginn getur efast um það. Kirkjusaga Islands er
Hi r.anit Jijóðarsagan. Kristnin hefur verið snar þáttur í
( ' '"'ngarlífi þjóðar innar á ótal sviðum og hlutur prestanna
^góður.
stak“ ‘lyíla augu allrar þjóðarinnar á kirkjunni, já, alveg sér-
^ °kkur, prestastéttinni. Við erum að ganga undir
ve ‘l °pinbera prófraun. Borg á fjalli fær ekki dulizt. Þeirri
Jlvjj 111,1 fylgir einnig hinn mesti vandi. Augu þjóðarnnar
gej_tV a okkur, hnípinnar þjóðar í vanda. Hvað getum við
1111111 vei'ða umræðuefni þessa fundar. Kirkjan og
er jafnan höfuðvandamál líðandi stundar.
atl eilzk Þjóðarsál er í liættu. Baráttan er hin sama liér sem
f}ii)UrS sl;iðar, um æskuna. Annars vegar vantrú og efnishyggja.
li Vegar kristindómur. Andlegt líf og framtíð þjóðarinnar
iitlj i ,Vl^’ v,ð bregðumst ekki lilutverki okkar. Rökræður
þu Klptar skoðanir geta reynzt liollar og prédikanir góðar.
ajj , ai,1kvaemdir eru betri. Við verðum að sýna það í verki
að ] .kiruppeldið sé okkur lieilagt alvörumál. Við verðum
ef, eitast við að láta fundi okkar marka sjior til lieilla í þeim
‘lUn .
Vjg ‘. ’
fy^j eigum allir fegurstu lífsliugsjón kærleikans að starfa
liej^ »uðsríkishugsjón Jesú Krists. Við liöfum lieitið að vinna
vifj ^1’ Við erum vígðir til þess lieilagri vígslu. Hvað erum
Uj\ | *ia kenni? Getum við ekki gleymt sjálfum okkur -— fórn-
jjeillli öllu, lifað og dáið fyrir liana?
111Un'ei.’ sem týnir lífi sínu mín vegna og fagnaðarerindisins,
þ. Jarga því, sagði frelsarinn.
fígj, | eruð ljós lieimsins, kirkjan, borgin á fjallinu, sem livorki
lrunið né dulizt. Heilir að starfi í krafti þessi.“