Kirkjuritið - 01.04.1968, Blaðsíða 161
KIRKJUKITM)
303
°K prúðir. 0>; messan liefst. — Yenjuleg sunnudagsmessa, að
(,Öru leyti en því, að hún vex af nærveru og þátttöku þessa eina
Hianns. Lilla, gamla timburkirkjan er allt í einu orðin stór. —
f*að er eins og himnarnir opnist, og kynslóð af kynslóð sé hér
'tuett til erinda við heilagt orð og lifandi vitnisburð þess
"tanns, sem af Guði er fæddur. — Ef til vill bar prédikun
Sr- Friðriks ekki neitt af um málfar eða flutning annarra
Pfesta. En hún var borin uppi af manni, sem vissi á bvern
liann trúði og bafði reynt náðargjöf Guðs í Jesú Kristi í miklu
''íkara mæli en abnennt gerist. Og því gat hann vitnað um for-
sJon Guðs, fórnarþjónustu frelsara síns og úthelling andans
keilaga, af þrótti, þunga og karlmennsku, af vissu og sannfær-
JnSii, sem lét mann ekki ósnortinn. Prédikun lians var óslil-
Hiii vitnisburður og innfjálgur þakkaróður til Guðs náðar.
ffann elskaði land sitt og þjóð af beitu bjarta, og því var bon-
Uin fyrir öllu að benda á mátt trúarinnar, sem einn væri þess
ifiegnugur að leiða sanna blessun yfir land og lýð. — Trúin
Var í senn varnarvirki gegn öllu illu og sóknarafl til sólar-
fanda. — Og drengirnir blustuðu í lotningu á leiðtoga sinn
°» vin. Þeir vissu, að hann elskaði þá og var annt um blessun
þeirra þessa heims og annars. öllu, sem hann sagði þeim,
^attu þeir treysta. Þeir voru fúsir að fylgja honum. Þeir voru
1 sveit hans, stríðsmenn Krists. —
Og niessukaffið á eftir. — Það var góður skóli að sitja til
korðs með sr. Friðrik. Hann var fræðasjór. Hálæröur maður
1 fornum klassiskum fræðum, einn af síðustu fornmenntamönn-
u,n) sem við Iiöfum átt, sálufélagi Hórazar og Vergils. Þeirra
binga var bans tunga. Víðförull um sitt eigið land, sein öll
naerliggjan(Ji lönd — og meira en það. Hann bafði meira að
SeSja sótt páfann heim og mælt við bann á latneska tungu. ■—
j’oguna lifði hann og sá manna gleggst inn í hugarheim löngu
loinna mikilmenna, lielgra manna, bersböfðingja og konunga.
~~~ Hann gisti heilagan Franz í Assisi, sá fyrir sér orustuna
Oiiklu við Cannæ og var álengdar við Lutzen, þar sein Gustav
■ Adolf féll. — Hann sá ótrúlega vítt of lieima. — Frá-
Sagnargleði bans og fræðsluáliugi var sefjandi. Sagnamaðurinn
Sat á stól sínum og þuldi, meðan liann reykti vindilinn sinn og
^rakk svo sterkt kaffi, að mörgum liefði þótt nóg um. Allir
'ildu, að liann sæti sem lengst. Af svo miklu liafði liann að