Kirkjuritið - 01.04.1968, Blaðsíða 74
216
KIKKJURITIÐ
Þannifi konist Magnús Jónsson a3 orði, er liann lét af r'*’
stjórn í árslok 1955, og bregSur það nokkurri birtu yfir þctt*1
mál:
„Þegar dr. Ásmundur Guðmundsson tók við biskupsembastt'’
lilutu störf lians að aukast svo, að honum væri ókleift að 11a
einn með liöndum ritstjórn Kirkjuritsins, sérstaklega Jiar seH’
útgáfa þess var breytt þannig, að starfið jókst til muna. Hann
sneri sér Jiá til mín, sem verið liafði áður ritstjóri með honl,nl
um margra ára bil, og var ekki sérstaklega bundinn þá ákveðn'1
staríi. Gekk ég J)á í Jietta verk til bráðabirgða m. a. til l,e?'
að koma ritinu í sinn nýja farveg, eitt liefti á mánuði tíu m1,n’
uði á ári. Þótti mér sem nauðsynlegt væri, að ritið kæi,,1?t
raunverulega ti! kaupenda í réttum mánuði. Mun og flesti1111
sýnast svo, að Jietta sé ekki mikill vandi, og er Jíað vafal‘,l,st
heldur ekki, en gaman væri fyrir menn að reyna það.
Þegar árganginum var lokið, vildi ég losna enda var ég
gerlega að færast í kaf í annað starf. En einhvern veginn dró?1
Jietta svo, að ég liefi nú lokið öðrum árgangnum, en við sívaN’
andi örðugleika. Má líka sjá það af því, að ég liefi lítið geta'
skrifað í ritið upp á síðkastið, og að það hefur ekki alltaf ,,;li
áætlun.
ATú liefur svo til tekizt, að nýr ritstjóri befur fengizt
biskupi svo að ég get losnað. Vil ég þá nota tækifærið til 11
þakka samvinnuna við ritstjóra, prentsmiðju og aðra, se,n
liafa unnið með mér þennan tíma, og óska ég ritinu alls vel’
farnaðar í framtíðinni. Ber ég liið bezta traust til bins nýj11
ritstjóra séra Gunnars Árnasonar, bæði um ritstjórn og f,1,,,,‘
kvæmd alla, svo sem vera Jiarf.
Prestafelagið liefur frá uppbafi lialdið úti tímariti, f)1'*
ársiiti sínu, Prestafélagsritinu í 16 ár og nú Kirkjuritinu í
ár eða samtals 37 ár. Þó að félagið liefði ekkert annað starfa3
en J)etta, befði það með J>ví einu skapað sér tilverurétt.
Jsað má ekki fyrir koma, að prestastéttin láti útgáfu ti,,,arltí
falla niður né rýrna á neinn bátt. Væri það og meira en nieð11'’
skömm, ef jafnfjölmenn stétt væri ekki megnug þess að stand11
uiidir því og efla J)að andlega og efnalega, og mundi það bi|,,-‘
barðast á þeirri stétt sjálfri.
En það verða menn að gera sér ljóst, að hér er um veriiler1
átak að ræða, og ef lil vill meira en ýmsir gera sér grein fyrtl