Kirkjuritið - 01.04.1968, Side 163

KIHKJURITIÐ
305
Nú eru sögur sagðar um lirausta unga menn, sem ganga á
,'°ún við óvætti, studdir af tákni liins lielga kross. Og dreng-
lrnar drekka í sig livert orð af vörum leiðtogans. Enn er aftur
^migið, sungið mikið um þá ungu, sem kallaðir eru til mikilla
1 uta fyrir Jesúm Krist á þessari jörð. Þeir eru kallaðir til
húniennsku við heilög heit. Enginn vill bregðast, enginn vill
s'íkja, enginn verða Júdas.
^úkin lielga er tekin fram. Sr. Friðrik flettir upp í henni
°8 les nokkur ritningarorð og hugleiðir síðan, endurtekur þau
°S þrýstir þeim inn í hjörtu lærisveinanna ungu. Og að lokum
llr hann þá Guði í bæn á þeirri nótt, sem nú fer í liönd.
Augu sumra sveinanna, einkum þeirra yngstu, fara að verða
dhtið svefnþrungin. Þeir tóku daginn snemma, liöfðu lengi
'erið að allskonar íþróttum, gengið niður að Saurbæ, til messu,
°» tekið þátt í alllangri kvöldathöfn.
_Það bregð ur fölskva á arineldinn. Hann er að deyja út við
s,Úasta sönginn.
hað er gengið út í kvöldsvalann. Islenzki fáninn blaktir liátt
'lt'i hún. Brátt skal hann dreginn niður. Fánasöngur leiðtog-
a,ls berst út um skóginn:
Lát fánann blakta himinhátt,
að heilagt sýni merkið oss
það teikn, er sigur, sæmd og mátt
oss sífellt ber, hinn helgi kross.
Lát fánann blakta liiminhátt
og helga líf vort tákni því,
svo fyrir Guð og fósturjörð
vér fáum lifað veröld í.
^lessunarríkur dagur er á enda liðinn. Nú taka allir á sig
háðir, Friður færist yfir allt.
h'g ltverf heim. Geng út að Lindinni og lilusta á hægan, sef-
a,1di nið hennar. Það er eins og eilífðin sé í námunda við mig.