Kirkjuritið - 01.04.1968, Blaðsíða 162
KIllKJ URITIÐ
304
miðla. — Brunnurinn var djúpur, ótæmandi. — Fyrir hand*
leiðslu Guðs liafði liann öðlast starf á slóðum Hallgríms, sen1
liann elskaði allra manna mest. — Það var ávalt lieilög stund?
])egar liann safnaði saman sveinum sínum að lokinni messu 1
Saurbæ, við legstað sr. Hallgríms, og byrjaði jafnan sjálfur-
Son Guðs ertu með sanni, af þeim krafti og þunga, sem ölbun
viðstöddum verður minnisstætt svo lengi þeir lifa. •—■ En
stundin líður og annir kalla. Eftir fáar mínútur verður bann
að halda upp í Skóg.
Allt verður tómlegra, þegar liann er farinn. Allir sakna
lians.
Hann gengur upp brekkuna fyrir ofan bæinn, ásamt nokkr-
um sveinum; meginþorri þeirra bafði lialdið lieim, að lokm111
messu. — Ef til vill krýpur liann niður við Hallgrímslind 0r
fær sér lítinn sylg af vígðu vatni. Og von bráðar er liann borf'
inn upp á Móadal.
Nú er hann sennilega að tala við spóann og aðra fugb1 ]
kjarrinu. Það gerir hann með flautunni sinni, sem bann hafð*
ávalt í vasanum. Söngvinn eins og liann var, líkti liann eft11
ldjóðum þeirra og uáði undraverðu valdi yfir þeim. Hai111
varð þeim vinur, sem þeir óttuðust ekki, heldur liændust fagt
að, svo að þeir kepptust um að vera sem næst honum. — Ha1111
talaði við þá á máli, sem þeir skildu.
Hann gat þess, áður en bann kvaddi, að nú þyrfti hann að
tala við fuglana, einkum spóann, sem liann bafði svo gaina11
af, og taldi svo greindan og skemmtilegan fugl.
Fagur, bjartur júlídagur er að kvöldi kominn og sól geng111
til viðar í bókstaflegri merkingu. Græn björkin og blágresið
blíða umlykja veginn belm að sumarbúðunum í Vatnaskógi.
Kvöldsamkoman er að byrja. Kveikt liefur verið upp í arn111'
um ekki vegna bitaþarfar í skálanum, lieldur til þess að auk*1
á liátíðleika stundarinnar. Fauskarnir skíðloga. Það brakar og
brestur í þeim um leið og þeir leysast upp. — Þetta talar tij
einlivers frumstæðs í manninum. — Að sitja við eld fyllti
villta forfeður okkar dulúð og lotningarfullri belgi.
Það er byrjað að syngja. Skærar drengjaraddir fylla salinn-
Drengirnir liggja sannarlega ekki á liði sínu. Sr. Friðrik
gengur fram og aftur um gólfið og stjórnar söngnum og skar-
ar í eldinum við oa viö.