Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 16

M jóaf jarðarkirkja.
sakna ég. Þeir eru liorfnir bak við tjaldið það, er skilur miUJ
lífs og dauða. Drottinn blessi minningu þeirra.
Þegar ég lióf þjónustu mína liér fyrir rúmum tuttugu áruin,
bærðust margar bjartar vonir í brjósti mínu og ég liugði gott
lil starfsins meðal yðar. 1 dag, þegar ég stend á vegarendm
spyr ég sjálfan mig: Hvað varð um vonir þínar? Rættust þ®1’
allar? Hefur þú miklu áorkað með prestsstarfi þínu o. s. frv?
Mörgum spurningum verð ég að svara neitandi, en með Guðs
bjálp get ég játað sumum. Ég liugsaði mér að vinna lrúlega
liið göfuga starf og vinna yður með því allt það gagn, sem
frekast mætti, og vit mitt og kraftar leyfðu. En nú finn e8
bezt, að kraftarnir vom veikir og fljótt muni fyrnast yfir störf
mín hér og má ég una því hlutskipti flestra manna. En bafí
orð mín einhvern tíma hlúð að veikum vísi til guðsástar og
góðrar breytni í ungu brjósti, þá lief ég lil einlivers lifað. Ihd'
þau cinlivem tíma dregið úr saknaðarsviða, létt ægiþunga
liarms og trega, eða veitt lífslofti til rjúkanda hörkveiks, Þa
sé Guð lofaður fyrir þann ávöxt af starfi mínu. Þegar ég vaJ
vígður sagði biskup sá, sem vígsluna framkvæmdi, eittlivað a
þessa leið: „Þessi bróðir er veikur og vanmáttugur, eins og