Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 42

184
KIRKJURITIÐ
sérstaklega Sameinuðu þjóðanna og Rauða krossins á þessu
ári er liungursneyðin í Biafra í Nígeríu.
Og segja má, að það liafi orðið nokkurs konar prófsteinn
á þroska, örlæti, liöfðingslund og sannan kristindóm ýniissa
þjóða, hvernig brugðist var viðvíkjandi þeim liörmungum.
Þar hefur íslenzka þjóðin staðið sig vel eftir öllum fréttum
að dæma. Og enn einu sinni hefur hún sýnt og sannað veglyndi
sitt gagnvart nauðstöddum og afsannað þann orðróm, að hún
væri aðeins nafnkristin, og væri það auðséð af kirkjusókn og
vanrækslu helgisiða.
Auðvitað verður ekki sagt, að fólk liafi lagt á sig neinar
persónulegar fórnir né neitað sér uin neitt vegna gjafa sinna
til liins liungraða fólks í fjarlægri lieimsálfu.
En rausn hinna ýmsu stofnana og útgerðarmanna ásanit
hinni miklu milljónagjöf stórmennisins Ásbjarnar Ólafssonar
liefnr þó sannarlega vitnað um stórhug og göfuglyndi í anda
þeirrar kenningar Krists, sem birtist í orðunum: „Hungraður
var ég og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég og þér gáfuð
mér að drekka“.
Og liann virðist ]>ar álíta, að liinn síðasti dómur um sannan
kristindóm fari meira eftir slíkum framkvæmdum lieldur en
kreddum og helgisiðum, játningum og trúarskoðunuin nianna.
Heyrt hef ég um ungan mann, sem safnað hafi og lagt frani
9000 -— níu þúsund dollara til Biafrasöfnunarinnar. Og liika
ég ekki við að telja afrek lians stærra en allt sem státað er af
í knattspyrnu, íþróttum og tafli, sem rómað er daglega. En
um Iiitt munu fáir vita. Heill þeim heimilum, sem ala börn
sín upp í svo miklum kærleiksanda. Heill þeirri þjóð, sein
á slíka kærleiksþjónustu meðal æskufólks síns.
Kirkjan sem lieild mun og liafa unnið að þessari söfnun
og livatt eindregið til átaka liennar vegna. En varla mun
nokkur okkar prestanna hafa tæmar þar sem þessi ungi mað-
ur hefur hælana sé miðað við tölur og mælt eftir krónuupP'
liæðinni.
En þótt slíkar safnanir og gjafir bæti eitthvað úr brýnni
nauðsyn og sárustu neyð, þá þarf meira til. Dagar og ár liinna
komandi tíma kalla eftir aðgerðum og umhyggju handa þeim,
sem í myrkri sitja, meinum örleysis og skorts og „ekki megna
sjálfum sér úr sinni neyð að bjarga.“