Kirkjuritið - 01.04.1975, Qupperneq 28

Því síður verður reynt að fást við
,,afmytoíogiseringuna.“ Þar er efni eigi
minna en hið fyrr nefnda. Auk þess fæ
ég ekki séð, að þetta hugtak varði
beinlínis þau mál, sem mér liggja á
hjarta, þótt vissulega sé um skyldleika
að ræða.
Með þessu er ekki sagt, að það við-
fangsefnið, sem eftir er, þ. e. hug-
myndir Bultmanns um hjálpræðissög-
una, sé einhverjir smámunir, sem auð-
veldlega verði gerð skil I tímaritsgrein.
Fjarri fer því. Hins vegar er einmitt
þetta efni svo nátengt því, sem hér
verður rætt, að ég kemst ekki hjá því
að reyna að orðræra það í stuttu máli,
afmarka það og síðan útiloka, áður en
ég get haldið áfram þessum þanka-
brotum.
Það er augljóst, að takmarkað traust
Bultmanns til Ritningarinnar sem sögu-
legrar neimildar felur það í sér, a. m. k.
að því er til Nýja testamentisins tekur,
að gengið er framhjá því, sem nefnt
hefurverið „kennivald postulanna." Nú
virðist mér það jafn Ijóst, að í raun
lifir kristinn maður í trú á það, sem
postular Jesú vitna um í hinum ýmsu
ritum Nýja testamentisins. Með þess-
um vitnisburði stendur öll okkar trú
eða fellur. Ef postularnir fara rétt með
frásagnirnar um líf Jesú, dauða hans
og upprisu, getum við byggt tilveru
okkar á vitnisburði þeirra og lotið þeim
Guði, sem gerðist maður í Jesú Kristi.
Ef postularnir hins vegar fara rangt
með hinar sömu frásagnir, er ekki
ástæða til að gera þeim sögum hærra
undir höfði en öðrum fornum ævintýr-
um. Enginn getur byggt líf sitt á þjóð-
sögum aftan úr öldum. Þess vegna
skiptir það einmitt meginmáli, hvort
26
vitnisburður postulanna er réttur eða
rangur, hvort Nýja testamentiðeráreiö-
anleg „söguleg heimild" eða ekki.
Mér hefur aldrei tekizt að skilja þá
hugmynd Bultmanns, að það t. d. ekki
ráði neinum úrslitum, hvort Kristur
raunverulega reis upp eða ekki, held-
ur sé hitt eitt afgerandi, að ég heyri
orðið um upprisuna boðað og tileinki
mér það í trú.
Ef Kristur raunverulega reis upp frá
dauðum ,,sem frumgróði þeirra, er
sofnaðir eru“, hefur hann að sínu leyti
brotið dauðann á bak aftur og hins
vegar opnað lærisveinum sínum dyr
ævarandi samvista við sig í Guðs ríki.
Þetta hefur hann þá gert, hvort sem
Jón Jónsson trúir því eða ekki.
Sé Kristur hins vegar ekki upprisinn,
verður ,,boðskapurinn“ um upprisu
hans ekki hótinu sannari, þótt Jón
Jónsson sefji sjálfan sig til að trúa
þeirri forneskjulegu lygasögu, sem þat
með er yfir honum þulin á páskum.
Með þessu er ekki sagt, að kristinn
maður krefjist þess, að allir viðburðir
hjálpræðissögunnar fái staðizt dóm
hversdagslegrar sagnfræði. Sú fræði-
grein fæst einvörðungu við þau eíni,
er lúta orsakalögmálinu. Þýðingar-
mestu þættir hjálpræðissögunnar oru
handan þess lögmáls. Þar af leiðandi
getur sagnfræðingur ekki tjáð sig urn
þá á grundvelli sérþekkingar sinnar.
Það, sem kristinn maður reiðir siO
á, er sá vitnisburður, sem postular
Jesú Krists flytja um þessa þætti hjálp-
ræðissögunnar og aðra. Sjálfir eru
postularnir útvaldir af Kristi til þess
að vera vottar hans, til þess að greina
frá þeim atþurðum, er urðu í lífi hans,
dauða og upprisu. Jesús Kristur er
i