Kirkjuritið - 01.04.1975, Qupperneq 57

al annars viðkomustaður landpósta og
héraðspósta. Eftir að bílferðir hófust
UPP yfir Hólsand og austur á land, þótti
Þar sjálfsagður áningarstaður og gisti-
staður. Allir fengu þarna góðan beina
°9 margir munu minnast gestgjafanna
þar.
Börn þeirra hjóna eru Hanna, gjald-
^en hjá Búnaðarbanka islands, Stefán,
starfsmannastjóri Búnaðarbanka is-
'ands, Þorleifur, fulltrúi í dóms- og
kirkjumálaráðuneytinu, Arnór Lárus,
deildarstjóri hjá Almennum trygging-
Unn og Sigurður, leiklistarfræðingur.
^egar þau hjónin fóru frá Skinna-
stað eftir fjörtíu ára þjónustu mátti
Segja að viðskilnaðurinn væri einstak-
Ur- Allt hafði verið bætt og endurnýjað.
Tunið margfaldað og sléttað, gripahús
011 uPpbyggð, kirkjan nýlega lagfærð
°9 færð til upprunalegrar gerðar,
Prestseturshúsið stækkað og bætt,
Þannig að vel sómdi þeim, sem við
mundi taka. Sr. Páll var þá 68 ára
ðamall og mátti ætla að hann væri vel
a® því kominn að setjast I helgan stein
°g hafa hægt um sig. En þar fór allt á
annan veg. Ári síðar, eða í nóvember
1967, var hann settur til að gegna
Prestþjónustu á Norðfirði og gerði
hann það þann vetur. Það var honum
reynsla að þjóna í sjávarkauptúni,
har sem lífsforsendurnar virðast vera
al|ar aðrar en í sveitinni. Þegar frá
^orðfirði kom var hann settur til að
9egna aukaþjónustu í Nesprestakalli í
Reykjavík um eins árs skeið. Þar með
hafði hann fengið reynslu við eins fjöl-
breyttar aðstæður og hægt er að þjóna
hér á landi.
Sr. Páll var frábær kennari, nemend-
Ur hans allir, jafnt þeir, sem hann
kenndi fyrst norður á Akureyri 1925 og
þeir, sem hann kenndi siðast í forfalla-
kennslu í Kennaraskóla jslands, munu
bera honum það vitni. Hann hafði
skarpan skilning og Ijósa framsetn-
ingu. Þegar við það bættist hógværð
hans og hjartahlýja, þá brást ekki ár-
angurinn.
Það var lífshamingja mín að fá að
kynnast honum og fjölskyldu hans.
Margt var það, sem hann kenndi mér
þó að hann væri ekki að fræða, ræður
hans voru vandaðar og ríkar af boð-
skap og öll var embættisfærsla hans
hin vandaðasta. Dýrmætust er mér þó
lexían, sem ég lærði af því að fylgjast
með samskiptum hans við sóknarbörn-
in.
Þegar þjónustunni í Neskirkju lauk,
mátti ætla að nú væri kominn tími
hvíldar. En svo var ekki. Hann réðist
þá í að þýða bók eftir einn af eftirlætis
höfundum sínum, Austurríkismanninn
Stefan Zweig og bætti þannig við fyrri
ritstörf sín. Þannig lét hann áfram til
síðasta dags, við nám og lestur, rit-
störf og rannsóknir. Hann var enn í
fullu starfi þegar hann dó.
Séra Páll Þorleifsson var hár meðal-
maður á vöxt, skarpleitur nokkuð og
grannholda. Hann var kvikur í hreyf-
ingum, það bar vott um ákaflyndi í
skapi. Kollvikin voru há og hárið var
farið að þynnast, en hann hærðist
seint. Hann var nettur í andliti og svip-
urinn fjörlegur og lifandi. En mest bar
þó á augunum. Hann lagði það að
mestu niður á efri árum að ganga með
gleraugu. Augun voru ung og vakandi,
þau voru fagurblá og lýstu eins og
störnur. Hann var góður maður.
Jón Bjarman.
55