Kirkjuritið - 01.04.1975, Síða 79

0rðum sínum, og hins, hvernig áheyr-
®ndur hans skildu hann. Enginn vafi
e'kur á því, að þegar Jesús talaði um
eoninn, er var sendur út til vínyrkjanna,
afði hann sjálfan sig í huga, en son-
0rinn getur samt ekki hafa táknað
6ssías í huga alls fjöldans, sem á
vann hlýddi. Áheyrendurnir hafa því
er'ð leyndir hinni christologisku
^erkingu dæmisögunnar.“ — Það er
.^1 leyfi|egt að bæta þessum texta
v' hina fyrrnefndu, sem prófaðir hafa
eriS og varpa Ijósi á hugsun Jesú
m f°ður/sonar-sambandið.
IV.
j^a vitnisburður, sem fram hefur kom-
I ’ ®ynir> að styrkur grundvöllur er fyr-
J Peirri skoðun, að Jesús hafi talað
Guð sem föður sinn og um sjálfan
Sem son hans. Fjallað hefur verið
^m umæli hans sjálfs, og skv. þeim
r enning Jesú um ,,Soninn“ í mjög
^anum tengslum við vitund hans um
,^u sem föður sinn. Eins og fyrr seg-
k’ ^endir notkun orðsins ,,abba“ í
®num Jesú og orðtaksins „faðir
v 'nn, fil Þess, að Jesú hafi talið sig
i^ra ' einstöku sambandi við „Föður-
Svn.' Jafnvel þegar hann miðlaði læri-
^ e'num sínum hlutdeild í þessu sam-
uandi’ Var hann sér áfram meðvitandi
,^m eðiismun sinn og þeirra (distinct-
sj11 between their status and his.) Sú
s{a reynd, að hann talaði um „soninn“
eryr ir enn betur þennan skilning. Allt
vi uetta Vl’sbending um, að sonarmeð-
Und Jesú hafi stafað af persónu-
^ mðandi hans sjálfs við föðurinn.
^ arshalI tekur þess vegna undir orð
ncents Taylor, að „Jesús hafi í sínu
mannlega umhverfi öðlazt sonar-með-
vitundina fyrir þekkingu á því, að Guð
væri faðir hans. Þekkingin var fengin
í bænum og samfélagi við Guð, en óx
og þroskaðist frá því fyrir þjónustu-
tíma hans og fullkomnaðist í ótvíræð-
um opinberunum og æðri hugsýnum.”
Áður en unnt er að taka undir með
Taylor, að alla „kristfræðilega hugsun
verði að reisa á þessum sögulega
grundvelli", er nauðsynlegt að athuga
nokkur atriði, sem hnekkt gætu þess-
ari skoðun.
Í guðspjöllunum er að finna tvenns
konar aðra notkun Guðssonarhug-
taksins, sem enn er ógetið. Annars
vegar er um að ræða vitnisburð þeirr-
ar guðlegu raddar, sem ávarpaði Jes-
úm við skírnina (Mk. 1:11). Sams konar
viðurkenning er það, þegar Satan tek-
ur upp þetta heiti um Jesúm í eyði-
mörkinni (Mt. 4:3, Lk. 4:3,9), svo og
endurtekning hins himneska boð-
skapar til lærisveinanna við ummynd-
unina (Mk. 9:7). Hins vegar er um að
ræða þau atvik, er djöfulóðir menn
báru kennsl á Jesúm sem „hinn heil-
aga Guðs“ eða „son hins æðsta“ (Mk.
1:24, 3:11, 5:7).
í fyrra flokkinum er sonarhugtak
Jesú skylt Sálm. 2:7, þar sem Drottins
smurði er ávarpaður með orðunum:
„Þú ert sonur minn, ég gat þig í dag.“
Það er freistandi að ætla, að upphaf-
lega ástæðan fyrir því, að sonarheitið
var notað um Jesúm, hafi verið Mess-
íasartign hans, en á grundvelli hennar
hafi hann fyrst verið kallaður „Sonur-
inn“; lokastigið hafi svo verið það, að
hann var nefndur Guðs sonur í hinni
víðtæku, fyllri merkingu, sem vér
þekkjum.
77