Fríkirkjan - 01.03.1902, Blaðsíða 13

45
séu ekki ætið sammáia. Þau eru tvö, maður og koria, og því
mjög óiík. Ivonan er viðkv^mari, en hún er einnig smá-
smugulli; maðurinn er harðlyndari, en honum er ekki eins hætt
við að álasa fyrir smámuni. Maðurinn og konan hafa opt
fengið harla ólíkt uppeldi, eru alin upp við ólíkar kiingumstæð-
ur og ólíkar lifsskoðanir. I’að er hljómfagurt og skáldlegt, þeg-
ar menn segja: „Tvær sálir eina hugsun hafa; og hjörtun tvö,
þau slá sem eitt“, — en hversu opt eru það þó tóm orð, og
það jafnvel þót.t hjónin séu sameinuð i kærleika Krists.
Á vorum dögum er það auk þess harla almennt, að hjón
hafi gagnóiíkar skoðanir i trúarefnum. Er þá mögulegt að
komast hjá þvi, að þau hafi ólíkar skoðanir á ótal efnum, sem
snerta uppeldið, og það þótt hjónabandið sé farsælt? — Því
miður eru harla inörg hjónabönd, þar sem urn litla farsæld er
að ræða. — Annað hjónanna skoðar það óhóf, sem hinu virð-
ist alveg nauðsynlegt, annað kallar það kærleika, sem hinu
finnst dekur. Konunni finnst maðurinn sinn allt of þunghentur
við börnin og agi hans langt.um of harður; en manninum þykir
það smásmygli, sem konan telur sjálfsagt. Þótt viljinn sé góð-
ur, er óhjákvæmilegt að skoðana munur verði. Þótt hjóna-
bandið sé fyllilega gott og farsælt, hlýtur hann að koma opt
fyrir, og það jaínvel i nærveru barnanna, þegar þau t. d. koma
til beggja foreldra sinna og biðja þá um eitthvað. En hin
innri ó&amliljóðan má ekki koma fram í orðum. Hjörtun verða,
þegar svo stendur á, að ráðgast um þetta með augnaráði einu,
og verði þau þá ekki á eitt sátt, eiga þau að fresta svarinu.
Sé ekki hægt að koma þvi við, verður annað hvort að láta
undan og hallast að uppeldisskoðun hins, eða öllu heldur að
hinni sameiginlegu uppeldisskoðun. En það má aldrei eiga sér
stað, að barnið fái það í iaumi hjá móður sinni, sem faðir
þess hefur bannað, eða að það geti leitað til pabba síns og
megi eiga von á, að hann mæli eptir sér, þegar mamma- þess
segir því að gjöra eitthvað; allt þetta er harla altítt, og verð-
ur sífellt myndugleika foreidranna að fótakefli.
En hvað geta þá hjónin gjört til þess að vaxa í eindrægni
og samlyudi, svo að skoðana munurinn verði sífellt minni og
minni? — Þau geta ekki gjört neitt annað en sameinast bet-
ur og betur í kærleika og fyrirbæn hvort fyrir öðru, biðja