Prestafélagsritið - 01.01.1925, Blaðsíða 85

80
Dr. Jón Helgason:
PrestafélagsritiÖ.
þjónustufólk —«. Alt rann þetta upp úr drengnum svo sem
þeir hlutir, er vel mætti til matar hafa. En þegar hingað var
komið, hætti drengurinn alt í einu að þylja og glápti þegjandi
á prestinn, því að >trúa og fróma yfirmenn* treysti dreng-
urinn sér ekki til að leggja sér til munns; hér brast hann
matarlystina með öllu! En af þessu dró prestur þá ályktun,
að svo heimskur sem strákur hefði verið, hefði hann þó alla
daga verið búinn að læra það, að það væri ekki alþýðan, sem
uppæti yfirmennina, heldur væru það yfirmennirnir sem æti
upp alþýðuna.
Húsvitjanir sínar rækti séra Skúli alla tíð með hinni mestu
skyldurækni og varð meira en flestum öðrum prestum úr þeim
samverustundum með sóknarbörnum sínum á heimilum þeirra,
þótt einatt notaði hann aðrar aðferðir en þá voru algengastar,
til þess að grenslast eftir andlegum hag heimilanna, og hon-
um var því sýnna um þau störf sem hann var mannþekkjari
meiri en alment gerðist. Munu sóknarmenn því alment hafa
hlakkað til þess dags, er prestsins var von í húsvitjunarer-
indum, þótt hann væri eftirgangssamur um uppfræðingu æsku-
lýðsins, að menn ræktu hana sem skyldi, og aðfinningasamur,
ef honum þótti foreldra- eða húsbændaskyldan í því tilliti
miður stunduð en rétt var. Og eins lét hann sér mjög ant
um að bera huggunarorð inn á heimili þeirra, sem hrygðin
hafði slegið, því að þótt mönnum gæti fundizt hann í fljótu
bragði kaldur og jafnvel harðlyndur, þá bar hann í brjósti
viðkvæma lund og kunni að gráta með grátendum. Þess vegna
þóttu líkræður hans einatt með afbrigðum hrífandi, þótt stund-
um ætti hann það til að nota einnig þau tækifæri til þess að
finna að því sem hann taldi aðfinsluvert.
Lengi var í minnum höfð líkræða sú er hann hélt yfir
stjúpföður konu sinnar séra Sigurði Gíslasyni Thórarensen frá
Hraungerði, er að fyrri konu hafði átt Guðrúnu, móðursystur
séra Skúla sjálfs. — En séra Sigurður andaðist á heimili séra
Skúla, þar sem hann hafði dvalizt síðustu æfiár sín. Hafði
séra Sigurður þótt harðdrægur maður og ágjarn til fjár og
því löngum orðið fyrir ámæli almennings. Við það tækifæri