Syrpa - 01.12.1916, Blaðsíða 19

SYRPA, 4. HEFTI 1916
209
hvað mundi þá .verða um
Signýju, eina og allslausa í ör-
æfaskýlinu ?
Hann hafði lokið nestinu og
brennivín hafði hann því miður
ekki. Eitthvað varð til bragðs
að taka. — Rjúpurnar — þarna
var ráðið! Hann hafði skotið
tvær rjúpur um morguninn. Nú
reytti hann þær í snatri, klemdi
tennurnar inn í kalt hráætið og
saug. Af einhverju varð hann
að lifa. Hann reif og tætti í
sundur bráðina með slitnum
tann-nöfrunum, eins og rándýr;
viðbjóðslegt var það úr öllu
hófi—en það bjargaði honum,
hitaði líkamann undarlega
fljótt. þegar skafrenningsrok-
urnar gengu sem hæst, fal hann
sig eins djúpt í gjánni og auðið
varð, en að þeim loknum skreið
hann jafnharðan á fætur og
gægðist upp fyrir barminn, til
þes að vita um hvort nokkur
umskifti væru í nánd. Og nú
fanst honum veðurstaðan vera
að breytast og skýjarof hér og
þar. Bezt að halda af stað sem
fyrst. pað var seigt í gamla
manninum eins og eikarrót.
Enn varð hann samt að bíða
góða stund, því rokviðrishvið-
urnar mundu hafa þeytt honum
eins og leiksopp eitthvað út í
buskann. Lengur gat hann þó
engan veginn beðið — nú— eða
------. porleifur skreiddist upp
úr sprungunni og rétti ögn úr
sér. Hann batt á sig skíð í
snatri. O-jæja, dálítið gat
hann þó enn hreyft fæturna.
Heim varð hann að komast í
kvöld, hvað sem kostaði. — Og
mann-maurinn svamlar á ný
um mjallar-hafið, álíka hrað-
fara og brekkusnigillinn; — en
norðanrosinn rekur upp ískaldan
an hæðnihlátur og undrast með
sjálfum sér stærilæti lítilmagn-
ans, er þykist geta boðið öflum
óveðursins byrginn. En por-
leifur sækir gönguna í ákafa.
fsmolar hanga í hári og skeggi.
Gamla, slitna hríðarúlpan er á
að líta eins og stálbrynja; þó
miðar honum drjúgum. En
þetta verður glíman lífs og
dauða, og porleifur hefir ákveð-
ið að ganga sigrandi af hólmi.
Signý var alein í Selinu, sorg-
inædd og hrædd. Oft og þrá-
sinnis hafði hún opnað dyrnar
og skygnst út. Og í síðasta
skiftið hafði henni ekki hepn-
ast að koma aftur hurðinni.
Guð minn góður, en að hann
porleifur skuli ekki koma. Hún
gat ekkert unnið, hvorki spunn-
ið né kembt; hún gat að eins
skolfið. Og svo skyldi hann nú
alls ekki koma?—Ef til vill lá
hann dauðvona í einhverjum
öræfaskaflinum, með frostörv-
arnar á leiðinni til hjartans.
Drottinn allsherjar — hún ein-
stæðingur, innilukt af fanna-
múr, úrræðalaus, kjarklaus,
uppi á regin-heiðum. Ein—al-
ein—. Nei, nei, hún þorði
hvorki né gat hugsað sér önn-
ur eins sögulok. Hún féll á kné
við hlóðarsteininn og grét eins
og barn, en á milli gráthviðanna
bað hún guð að gæta porleifs.
Alt í einu heyrðist þungur
dynkur við dyrnar.
Signý spratt ’á fætur og opn-
aði. porleifur lá við þröskuld-
inn. nær dauða en lífi.
Hún dró hann inn að hlóðun-
um. porleifi var borgið í þetta
skiftið.
Signý var einsömul í Selinu á
ný. porleifur hafði verið við
rúmið í nokkra daga, en var
orðinn hress aftur.
Hann varð sýnilega lotnari
og stirðari með ári hverju; en
stöðugt hlaut hann að vinna,