Syrpa - 01.12.1916, Blaðsíða 36

226
SYRPA, 4 HEFTI 1916
hengja upp. Ofurlítil hilla með
nokkrum bókum er vanalega í baö-
stofunni. Ekki þarf ofna eða eld-
vélar í húsum þessum , því þau eru
nógfu hlý af líkamshita þeirra, sem
í þeim búa ; og þeir eru vanalegfa
ekki fáir.
“í eldhúsunum eru líka spítur til
að hengja á blaut föt ogf fisk til þerr-
is. Stundum breiðist reykurinn út
um alt eldhúsið og kemst ekki fyr
en seint og síðarmeir út um stromp-
inn. Hvergi á öllu landinu fæst
viður til eldsneytis ; efnaðri menn
flytja við frá Noregi og Danmörku,
en fátæklingar brenna mó, sem þeir
drýgja með þorskbeinum og lýsi.
Reykurinn af þessu rusli er svo and-
styggilega fúll að því verður ekki
með orðum lýst.
“Að nokkrum klukkustundum
liðnum var eg búin að ná mér aftur
eftir sjóvolkið, og afréð eg þá að
halda strax af stað til Reykjavíkur.
Herra Knudson var hræddur um að
eg værí ekki ferðafær og varaði mig
hvað eftir annað við veginum, sem
hann sagði að væri fullur afgjótum,
er væru djúpar og hættulegar ; en
eg fullvissaði hann um að eg væri
alvön við að ferðast á hestbaki, og
að vegurinn gæti ekki verið verri
en vegirnar á Sýrlandi, þar sem eg
hafði ferðast. Eg kvaddi því þenn-
an sgæta mann, steig á hestbak og
lagði af stað ásamt fylgdarkonu
minni. Þessi fylgdarkona mín var
einkennileg, og á ekki illa við að eg
lýsi henni hér með nokkrum orðum.
Hún var yfir sjötíu ára gömul, en
sanit leit hún ekki út fyrir að vera
meira en fimtug. Hún hafði fagurt,
Ijósjarpt hár, sem ennþá liðaðist í
lohkum um h'Þs her^p.r, ITún*
klæddist í karlmannsföt og gat unn-
ið erfiðustu verk, stýrt báti eins vel
og nokkur sjómaður og séð um
hvað sem var á ferðalagi á við dug-
legustu karlmenn. Það var óhætt
að reiða sig á orð hennar, því hún
hafði aldrei haftnáin kynni af brenni-
vínsflöskunni, sem er meira en sagt
verður um flesta samlanda hennar.
-— — — íslendingar eru meðal-
menn á hæð og að burðum. Þeir
eru Ijóshærðir og bláeygir og ósjald-
an er hárið rauðleitt. Karlmenn
irnir eru yfirleitt ljótir, kven-
fólkið dálítið fríðara ; einstöku
sinnum sá eg ungar stúlkur, sem
máttu heita laglegar. íslendingar
verða sjaldan meira en sjötíu til
áttatíu ára gamlir. Bændur eiga
mörg börn, en fæst þeirra ná full-
orðinsaldri ; flest deyja áður en þau
verða ársgömul, sem ekki er undar-
legt, þegar þess er gætt að mæð-
urnar hafa ekki börnin á brjósti og
þau eru alin upp á mjög óhollri
fæðu. Eftir fyrsta árið virðast þau
samt verða hraust og heilsugóð,
samt eru kinnarnar áþeini einkenni-
lega rauðar, eins og þær væru altaf
þaktar með útbrotum. Hvort þetta
er af áhrifum loftsins á hið mjúka
hörund barnanna eða það er illu
fæði að kenna, veit eg ekki.
“Víða meðfram sjónum lifa fiski-
inennirnir mest á hörðum þorsk-
höfðum á veturnar, þegar þeir kom-
ast ekki á sjó sökum illviðra. Alt
annað af fiskinum er saltað og selt,
og peningarnir, sem fást fyrir fisk-
inn, eru notaðir til þess að borgti
skatta og skuldir, þar á meðal tó-
baks- og brennivínsskuldir, sem
jafnan eru mjög háar, Slysfarir við
fishi'''':ð.Ti-nnr eru ein nf ry .-“>kunnm