Syrpa - 01.12.1916, Blaðsíða 30

220
SYRPA, 4. HEFTI 1916
“Já, einmitt það. Líklegast
er þá engan frið að finna þeim
megin heldur?” sagði porleifur
lágt, og eftir það svaraði hann
prestinum ekki frekar.
porleifur var leiddur fyrir
réttinn. Kæruatriðin voru mik-
il og mörg: hann átti að hafa
höggvið og stolið timbri í al-
menningi hans hátignar kon-
ungsins. Hann átti líka að hafa
barið til óbóta mann, sem var
að starfrækja lög þjóðarinnar;
og innbrot átti hann einnig að
hafa framið á seljunum, og þau’
ekki fá.
En stærsta og veigamesta á-
kæran var legorðssök. Á það
atriði lagði hr. Laurits Fólk-
varðson mesta áherzluna. pað
var höfuðsyndin—við henni lá
dauðadómur og ekkert annað.
porleifur þverneitaði þeirri
kæru. Svo var hann fluttur í
fangaklefann, kallaður fyrir á
ný, og þannig gekk það koll af
kolli. Að lokum fór hann að
verða svo sljór og utan við Sig,
að hann vissi hvorki upp né
niður. Fangavistin ætlaði al-
veg ag gera út af við hann—
gamla manninn, sem hafði van-
ist hinu einkennilega fjalla-
frelsi og verið sístarfandi dag
eftir dag og ár eftir ár. pegar
honum létti, hálf-sá hann eftir
því, að hafa gengið á hönd yfir-
völdunum, úr því að Signý ekki
hafði fengið hvílu í kristinna
manna reit. Og hina heilögu
kvöldmáltíð gat hann heldur
ekki öðlast fyr en hann hefði
játað sekt sína,—það hafði
presturinn- sjálfur sagt.
Hvort það hefði verið munur,
að mega helfrjósa eins og frjáls
maður inn á öræfum, hjá því að
rotna lifandi þar sem hann nú
var kominn. Og hefði hann nú
verið svo lánsamur að geta
laumast brott úr klóm léns-
mannsins og prestsins. En
engin líkindi voru til þess.
Presturinn var sífelt að stagl-
ast á sjötta boðorðinu, og varð
þvínær hamslaus af reiði, er
porleifur sagði honum hrein-
skilnislega, að hann hefði stein-
gleymt boðorðunum fyrir langa
löngu, og hann vissi ekki held-
ur hvort hann hefði nokkurn
tíma lært þau rétt; því að skóla-
meistarinn, sem átt hefði að
troða þeim inn í höfuðið á hon-
um, mundi tæplega háfa verið
bænabókar fær. Og svo hr.
Laurits, annar eins framúr-
skarandi óþokki; hann var stöð-
ugt á hælunum á honum og
stagaðist í ákafa á orðum, sem
hann hafði sagt nóttina góðu:
“Signý, komdu Signý, mér er
svo kalt!” Hvernig í dauðan-
um gátu þeir «farið að leggja
illa merkingu í jafnmeinlaus
orð ?”
pað var orðið porleifi full-
Ijóst, að hægra var að komast í
klær yfirvaldanna, en úr þeim
aftur. Eina leiðin mundi blátt
áfram verða sú, að játa öllutn
spurningum yfirvaldanna. Eft-
ir því hefðu þau líka alt af ver-
ið að sækjast. Hann var hætt-
ur að geta fylgst með í öllum
þeim dómadags ósköpum, er
þeir lásu til skiftis upp úr rétt-
arbókunum, en þó fanst honum
þeir vera stöðugt eitthvað að
tauta um hans eigin játningu.
“Gröfin og ekkert annað
á hinn sanna frið!”
Var ekki óneitanlega býsna
mikill sannleikur í stefjunum,
er hann hafði sett saman inni á
öræfunum ? Að minsta kosti ætl-
aði hans eigin reynslusannleikur
að verða sá.
porleifi fór hnignandi dag
frá degi; hann varð hvað eftir
annað margsaga fyrir réttinum.
Svo var það dag nokkurn, að