Syrpa - 01.12.1916, Blaðsíða 55

SYRPA 4. HEFTI 1916
245
banvænt, að lítil brúga á hnífsoddi
banar fulldfSnum manni.
Eitrið er sett í kjöt, hrossakjöt,
pestarskrokka eöa rjúpnaræksni, og
borið út á víðavang, langt burt frá
bæjuhi, til þess að hundar gangi ekki
í ]tað. Þetta er gert á vetrardag; þá
harönar um æti fyrir refinn, svo aö
hann lýtur að öllu, sem ætilegt cr.
II.
Eg v'ar á þrettánda árinu, þegai
þessi saga gerðist. Foreldrar mínir
bjuggu húi sínu innarlega í einni
dalasveit á Norðurlandi. Dalurinn
er sveita fegurstur; en á þeim arum
var að vakna hjá mér einhver víð-
sýnisþrá; mér fanst þröngt í dalnum.
Eg öfundaði tryppin og lömbin,
þegar þau fengu að fara fram á
heiði á vorin; mér var það mest til
ánægju að komast upp á fjallsbrún-
ina yrir ofan bæinn; þaðan var mikið
viðsvni út á sjó, óg inn til jökla; þar
var jörðin stærri og himininn víðari,
og mér þótti sem eg veröa hðfði
liærri. Mest varð mér st;iirsýnt á
Eiríksjökul; hann sást i fjarska af
fjallsbrúinni; hann har af öllum hin-
um jöklunum; og hann stóð fremst-
ur í fylkingunni.
Eg sat mig aldrei úr færi, að kom-
ast upp úr sveitinni. Mér var lofað
á grasafjall á vorin, og mér var lof-
að að fara á móti gangnamönnum á
haustin.
Nú var það eitt vor, aö eg átti að
fá að fara með refaskyttunni fram
á heiði og liggja á greni. Það var
svo mikið fagnaðarefni, að eg
gleymdi að borða og gat ekki sofnaö
á kvöldin.
Þetta var rétt fyrir fráfærur, og
eg var, sem sagt á þrettánda árinu.
Nokkru eftir fardaga höfðu menn
verið sendir fram á heiði i grenja-
leit; þeir höfðu séð nýnöguð bein
hjá gömlum grenjum og fundið
tófulykt út úr grensmunnunum; og
þá vissu þeir að þar var skolli
heima.
Það var sólskin og sunnánvindur,
]jegar við lögðum af staö, við Bcnsi
í Túngu. Bensi var refaskyttan ]iar
i dalnuni, og átti nýja hvssu; ]jaö var
einhleypa, og framhlaðin, eins og ]iá
tíðkaðist; hlaupið var hláröndótt, en
skeftiö bleikrautt, og mér varð held-
ur en ekki starsýnt á vopniö. Við
höfðum hvor sinn til reiöar og einn
undir áburði.
Grenin v'oru langt fram á heiöi, og
við náðum ekki að næsta greninu fyr
en liðið var að lágnætti.
Það var urðargren; me'rakkinn
hafði tekiö sér þarna bólfestu i stór-
grýtis liolurð, og mátti sjá, að marg-
ir munnar voru á greninu. ó,Tið sá
um nýtt beinarusl og rjúpnavæng í
urðinni. og fundum tófulykt upp úr
holunum.
Nú komum við hrossunum á haga
og settum farangurinn inn i pamalt
grjóthyrgi rétt hjá greninu. Grjót-
hyrgi eru við öll gömul gren ; í þeim
felur skyttan sig. Við hrestuni upp
byrgið; ]iað var hálfhrúnið skift-
umst við á aö valca um nóttina, en
urðurn einskis varir. Og |petta gekk
i þrjár nætur; aldrei sáust refirnir.
Þá sagði Bensi að yrðlingarnir
mundu vera orðnir stálpaöi:, ])ess
vegna kæmu refirnir ekki. Þegar
yrðlingarnir eru orðnir það þrosk-
aðir, að ]reir geta gengið að mat sín-
um, þá færa tæfurnar þeim stóran
forða í einu af lambakjöti, rjúpum