Syrpa - 01.12.1916, Blaðsíða 31

SYRPA 4. HEKTl 1916
221
hr. Laurits Fólkvarðson kom
til hans inn í fangaklefann, og
jós yfir hann ógrynni af nýjum
ákærum. porleifur hlustaði þegj-
andi á sakargiftirnar. Alt í einu
spurði hann í hálfum hljóðum:
“Verður sá, er meðgengur, ekki
tafarlaust drepinn?”
“Jú, dauðinn verður hans
hlutskifti; en hann getur farið
með rólega samvizku inn í ei-
lífðina,” svaraði hr. Laurits.
“pað gerir þá svo sem hvorki
til né frá, hvort maður hefir
einni syndinni fleira eða færra,”
sagði porleifur.
“Hvað áttu við?”
“Eg á við þetta,” svaraði por-
leifur. Og í sama vetfngi
spratt hann á fætur og rak hr.
Laurits bylmingshögg á ennið
með handjárnunum, svo að blóð-
gusan stóð úr munni og nösum.
Hr. Laurits kastaðist aftur á
bak háhljóðandi og gæzlumenn-
irnir komu inn. porleifur stóð
á miðju gólfi með sigurglampa
í augunum og sagði í lágum
róm: “petta létti af mér fargi.”
Og svo féll hann saman. Hann
varð fárveikur, og vissi hvorki
að hverju hann var spurður, né
hverju hann svaraði.
Presturinn var sóttur. Hann
kom með hina heilögu kvöld-
máltíð. Fógetinn og hr. Laur-
its stóðu í forskygninu og töl-
uðust við.
Prestur gekk beint inn í
fangaklefann. porleifur lá með
lokuð augu á gólfinu og
andvarpaði þungan. Prestur
•laut niður ofurhægt og tók í
hönd fangans.
“Eg er hér með Jesú Krists
líkama og blóð, sem mun
hreinsa þig af allri synd,” hvísl-
aði hann; “en fyrst verðurðu að
gera opinbera játningu.”
Fanginn leit við einfeldnis-
lega.
“Áttatíu ára,” stamaði hann
ut úr sér.
Prestur lét ekki undan.
“Viðurkennir þú, að þú sért
stórsyndari, og óverðugur náð-
ar guðs?”
“Já,” svaraði porleifur eins
og í óráði.
“Viðurkennir þú, að þú sért
sekur um öll þau afbrot, sem
réttvísin hefir á þig borið?”
“Já.”
“Vðurkennir þú það einnig
rétt vera, að þú sért dæmdur
af lífi öðrum til til viðvörunar?”
“Já.”
“Ertu reiðubúinn að viður-
kenna þetta í návist fleiri ?”
“Já.”
Prestur opnaði dyrnar.
“Sigur, herrar mínir! Stór
sigur. Að lokum hefir mér
hepnast að vinna bug á þessum
harðsvíraða stórsyndara. Kom-
ið inn, höfðingjar! Fanginn ætl-
ar að endurtaka játning sína að
yður viðstöddum.”
Fógetinn og hr. Laurits gengu
inn í klefann.
“Viltu nú í viðurvist þessara
hávirðulegu yfirvalda endur-
taka játningu þína?” sagði
prestur og greip á ný um hönd
fangans.
porleifur leit til þeii’ra hálf-
brostnum augum.
“Signý!”_ hvíslaði hann lágt,
“komdu til’ mín, Signý, mér er
svo undur kalt!”
Böðlarnir litu undrunaraug-
um hvor á annan. porleifur
fékk dálitla hryglu; því næst
rólegt andvarp—og sál hans var
flogin inn á eilífðarinnar land.
par var skóarmaðurinn óhultur
gegn ofsóknum lénsmanns, fó-
geta og prests.
par gat hinn 'ofsótti notið
réttlætis og friðar, án vígðrar
moldar, og án hinnar heilögu
kvöldmáltíðar. Endir.