Syrpa - 01.12.1916, Blaðsíða 65

SYRPA, 4. HEFTI 1916
255
Köngulœr spá góöu.
pat> er alþekt hjátrú, ats kóngulær
séu ávalt hamingju-merki, og a'Ö það
leiöl óhamingju yfir fólk, að drepa
þær.
Fólk, sem er trúati á þetta, segir,
a að brúður, sem finnur kónguló á giff-
ingardegi sínum, megi búast við ham-
ingju og vellíðan I hjónabandinu; og
ef svo beri undir, að kónguló velji
einn úr af mörgum, sem sitja saman I
herbergi, og leggi leið sína til hans,
Þá megi sá maður eiga víst, að eignast
mikla peninga einhvern tima i fram-
tiðinni.
Sú trú, að litlar rauðar kóngulær
séu merki þess, að maður verði auð-
ugur, á ef til vill rót sína að rekja til
skoðunar, sem er algeng meðal gull-
nema, að kóngulær þessar finni lykt
af gulli og að þar sem þær eru, sé á-
valt gull að finna.
Fyrsti neisti ástarinnar.
Fáir af okkur giftast við fyrstu ást.
Við erum þá annaðhvort of ungir, eða
Þá að við erum sviknir. Á einhvern
hátt er okkur gert skiljanlegt, að ekki
er ætlð "sopið kálið, þó í ausuna sé
komið."
Eftir því sem timinn líður breytast
ástæðurnar I llfi okkar. Við kynn-
úmst öðrum og sækjum félags-líf
beirra. pá litum við stundum til baka
tll okkar fyrstu ástar, brosum rólega
\ °g nefnum hana “barna-ást.” pó er
okkur, samt sem áður, gjarnt til að
halda íast I minning þessarar fyrstu
ástar.
Við gle'ymum aldre’i ýmsum smá-
atvikum I llfi okkar, er við vorum
unglingar—fyrsta slða kjólnum, eða
sIðu buxunum, sem við þá fengum,
oða fyrsta ástarbréfinu, fyrsta lcoss-
■niiin! Engin áhrif eru eins og þau,
sem skapast við nýnæmi og nýbreytni.
Þáð sem nýtt er og ferskt heillar sálu
mannsins og lieldur henni frá leiðind-
um. pessi fyrsti logi tendraði alla
hina eða hjálpaði mest til þess; það
var hann, sem fyrst dró okkur I glóð-
ina—á eldinn! Fyrsta ástin var sönn;
hún var frum-neistinn, en aðrar að
eins fylgdu I eðlilegri röð viðburð-
anna.
Fyrsta ástin var hrein og átti upp-
tök sln I hjartanu. pá viðhafði eng-
inn eftirgangsmuni eða gæluorð—'þess
þurfti ekki. Enginn kom henni af
stað fyrir okkur; hún spratt upp að
okkur óafvitandi og gerðt okkur bylt
við—hún var svo fersk og ný!
Við mættum pilti eða stúlku, horfð-
umst I augu, heyrðum þau tala, urð-
um vör við eitthvað, sem hafði áhrif
á okkur—og svo skall þetta alt I einu
yfir okkur elns, og elding, óboðlð og
án nokkurrar fyrirhafnar—‘að okkur
var vitanlegt, að við værum ástfang-
ln! Við höfðum lesið um ástina I
skáldsögum, en þá hafði hún að eins
verið skáldslcapur; nú var hún virki-
leg og var komin til okknr.
Frumsæði ástarinnar geymist I
hjartanu gegn um alt llfið. Við gift-
umst sjaldan við fyrstu ást og gefum
okkur ekki tíma til að iðrast þess. af
þvl að nú erum við bundin öðrum.
Við brosum að barnaskapnum, sem
þá kom fram hjá okkur I orði og
verlti, en þetta frumsæði varir samt,
og við tignum það og elskum.
Okkur er öllum ljóst, hvernig hin
fyrsta ást gagntók okkur og skóp
okkur nýjum og méiri áhuga fyrir
lífinu, hvernig hún vakti okkur og
kom okkur til að vilja aðhafast eitt-
hvað. Mörgum ungum manni gekk
ekki vel I starfi slnu I fyrstu. Alt
varð honum harðræði, sökum þess að
hann var innilokaður I lltilli og
þröngri skrifstofu dag eftir dag. En
svo mætti hann þessari stúlkuldnd
—sinni fyrstu ást; eitthvað nýtt og
óþekt hreyfðist I sálu hans og hann
tók að vinna með nýju þreki og nýrri
ástundun. Ástin endurskapaði hann.
kom honum til að þrá betri stöðu,