Vekjarinn - 01.04.1904, Blaðsíða 16

16
únum, eins og hans var von. En hann hafði
nýlega orðið fyrir fjártjóni, svo að það hlaut að
verða honum mjög erfitt. Um sama leyti kynnt-
ist jeg „Kinverska kristniboðsfjelaginu," sama fje-
laginu, sem sendi mig síðar til Kína. Stjórn þess
bauðst. og til að kosta mig i Lundúnum. Jeg
var á báðuin áttum, en skrifaði þegar föður mín-
um og fjelagsstjórninni og sagði þeim hvorum
fyrir sig frá tilboði hins, en bað um nokkra daga
frest til að hugsa mig um.
Jeg bað nú um ieiðbeiningu Drottins, og
varð mjer þá smám saman ljóst að jeg skyldi
hafna báðum boðunum, en þó þannig að hvorugir
hefðu nokkrar áhyggjur um hag minn, en hjeldu
að jeg hefði þegið tilboð hinns. Jeg gjörði það
.og fól mig alveg Guði, og var alveg viss um að
Drottinn mundi ekki síður geta og vilja hjálpa
mjer hjer í nágrenni við vini mína, heldur en
síðar i Kína, ef hann annars ætlaðist til að jeg
starfaði þar. Jeg ætla ekki að dvelja hjer við,
hvernig Guð hjálpaði mjer þráfaldlega mjer til
undrunar og gleði: Jeg komst að raun um að
það var erfltt að lifa af jafn litlu í Lundúnum
og í Huil, og eptir ýmsar tilraunir sá jeg að ó-
dýrast væri fyrir mig að lifa á rúgbrauði og
vatni, enda voru það einu útgjöidin, sem jeg gat
sparað. Annars bjó jeg í sama herbergi og frændi
mitm og hann sá um húsaleiguna. Jeg gekk 8
til 9 (enskar) mílur daglega auk þess sem jeg
var á stjái á sjúkrahúsinu og læknaskólanum,