Vekjarinn - 01.04.1904, Blaðsíða 15

15
lækningastofunnar. Honura var eitthvað óvenju-
lega glatt í skapi, því að hann var að hlægja.
Pegar hann kom, bað hann' um reikningabók
sína, og sagði mjer um leið, að einhver ríkasti
sjúklingurinn, sem hann hafði stundað, heíði kom-
ið rjett í því til að borga sjer. „Mjer þótti það
skritið að þessi auðmaður skyldi ekki geta lagzt
til svefns fyr en bann borgaði þessa skuld og
skyldi vera svona seint á ferð,“ sagði hann.
Jeg skrifaði upphæðina í bókina, svo bjóst
læknirinn til að íara, en sneri sjer allt í einu við
í dyrunum og segir: „Það er annars bezt að
þjer fáið þessa seðla, jeg get ekki skipt þeim og
afgangurinn getur svo biðið þangað til næst.“
Svo fór hann og sá ekki geðshræringu mína. Jeg
var gagntekinn af fögnuði; —nú var mjer óhætt.
að fara til Kína. — Þessi atburður hefur opt
siðar komið í hug minn þegar jeg hef verið í
vandræðum, einsamall og peningalítill, lengst upp
í Kína. —
Nú náigaðist sá tími að jeg færi til Jmnd-
úna til að læra þar moira, á stóru sjúkrahúsi. —
Þótt jeg hefði þogar reynt mikið af náð Guðs og
bænheyrslu við kjarklitla og trúarveika barnið
sitt, — það var mikju optar en jeg hef minnst á
hjer, — þá fannst mjer samt að jeg gæti ekki
farið til Kína nema jeg hefði reynt enn meira
og hlotið enn öruggari trú á krapt bænarinnar. —
Tækifærið til þess kom af sjálfu sjer.
Faðir minn bauðst til að kosta mig í Lund-