Vekjarinn - 01.04.1904, Blaðsíða 20

20
haldi, enda hefði jeg ekkert til að borga lækni.
Hann sagöi að jeg skyldi ekki bera kvíðboga fyrir
kostnaðinura, því hatra skyldi annast það. Þegar
læknirinn var korainn og hafði heyrt sögu nhna,
sagði hann: „Ef þjer hafið lifað reglusörau lífi,
þá afherið þjer það ef til vill, en ef þjer hafið
drukkið mikið öl eða þessháttar, er engin von
um yður.“ Jeg hugsaði með mjer aðmjeryrði
varla borin óhófssemi á brýn, þar sem jeg hafði
vallra lifað á öðru en vatni og brauði í langan
tíma. Jeg sagði lækninum að jeg hefði verið
mjög sparneytinn. Hann sagði þá að nú yrði
jeg að borða eins mikið af kjöti og jeg gæti og
drek'ka portvín daglega. Jeg hafði engan eyrir,
en frændi minn sá um það allt.
Mjer var umhugað um að foreldrar mínir
fengju enga fregn um veikindi mín. Jeg var
fyrir bæn og umhugsun orðinn viss um að jeg
mundi ekki deyja. En ef góðu foreldrarnir mín-
ir fengju að vita um veikindi mín, missti jeg
tækjfærið til að sjá, hvernig Guð mundi greiða
úr öllu þe-.su, þegar jeg lá þarna peningalaus.
Jeg hað Guð um leiðbeiningu, og frændi minn
lofaði að skriía ekki foreldrum mínurn um þetta,
qg skoðaði jeg það sem handleiðslu Drottins.
Dagar og nætur voru hægfara, en loks fór
mjer að skána svo að jeg gat stutt mig niður
stigann og hvílt mig á legubekknum í stofunni.
Um það leyti frjetti jeg að 2 nðrir, sem höfðu
flumbrað sig við likskurðinn, væru dánir. — Jeg