Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 17

17
»að eg væri stödd i stórri borg á breiðri götu.
Þar voru margir á gangi, en útlit þeirra vakti
þegar eftirtekt mína. Þeir voru allir svo glaðir
og stillilegir á svip, og auðséð að venjulegar
skemtanafýsnir, áhyggjur og ástriður voru
þeim fjarlægar. Alt viðmót þeirra var svo ást-
úðlegt, að eg hefi hvergi mætt öðru eins. —
Birtan var og einkennileg, það var eins og
sambland af sólar- og tungls-birtu, en þó svo
undur skær. — Húsin voru hvert öðru stærra
og fegurra, og göturnar spegilsléttar og gulli
lagðar. Eg sagði við sjálfa mig: »Hér mun
vera heimkynni réttlætisins og sannleikans!
— Alt var svo fagurt og' fullkomið.
Eg get ekki lýsl því, hvernig á því stóð
að mig langaði samt ekkert til að fá að dvelja
þarna að staðaldri. Ljóminn og sakleysisblær-
inn voru mér til óþæginda. Eg sá engan í
sama skapi og eg var, en allir litu samt vin-
gjarnlega til mín; það lá svo vel á öllum, og
margir heilsuðu mér alúðlega, en eg tók varla
undir kveðju þeirra.
Það stefndu allir í sömu átt, og eg slóst
þá með í förina, en var óánægð og í slæmu
skapi. Við komum loks öll að stórhýsi nokkru,
miklu veglegra en hin húsin. Fólkið fór upp
skrautleg þrep inn í stóran garð, sem var um-
hverfis höllina. Mig langaði ekkert til að fara
lengra, en gægðist þó af forvitni inn í garðinn;
2