Vekjarinn - 01.01.1906, Síða 29

29
villu hans eða kæruleysi í andlegum efnum,
þá hefir það, þrátt fyrir varfærni mina, verið
talið óviðurkvæmilegt, tilfinningarlaust o. s. frv.
De mortuis nil nisi bene (Gott eitt um
dána menn). Vandamennirnir ætlast venju-
lega til þess og mestur hluti áheyrendanna
einnig, og þeir einnig, sem dæma hinn látna
fullhart með sjálium sér. Veslings presturinn
á að halda lofræðu, hvernig sem á stendur.
Þeir vilja sjálfir einnig íá hrós, þegar röðin
kemur að þeim, sem vonandi verður langtað
biða.
Það er meira en lítið erfitt fyrir prestinn
að risa gegn almennings álitinu. Það er og oft
hægur vandi að blekkja hann, einmitt af því
að hann er sjálfur fús til að lála blekkjast, svo
má jafnvel bera fyrirsig ritningarorð svo sem:
»Kærleikurinn trúir öllu, vonar alt«. En þá
er þessum fögru orðum hraparlega misbeitt.
Ekki er það óblönduð sannleiksást að
minnast einungis á »góðar hliðar« hins látna,
en ganga þegjandi fram hjá augljósum brest-
um og löstum í fari hans. Skyldi lýsingin þá
verða sönn? Það væri ekki erfitt að greiða
úr þessu máli, ef hér væri ekki um aðra að
ræða en trúaða menn, sem standa stöðugir i
afturhvarfi og trú. Peirra vegna er alveg ó-
hætt að tala um galla og bresti hins látna.
Þeir hneykslast ekki á því, og skilja, að oss