Vekjarinn - 01.01.1906, Síða 34

á jarðarförum íatækra og rikra í ytra fyrir-
komulagi, og í öðru lagi eru þessir greftrun-
artextar fullir af svo mörgum rituingarorðum,
um sáluhjálp eftir dauðann, að þeir verða
vafalaust til að festa menn i þeirri trú, að
allir verði hólpnir, og erfitt mundi vera að
hafa þessa texta öðruvísi, þar sem þeir eru
sameiginlegir fyrir alla. Dauðinn jafnar allan
jarðneskan mismun, og því á að tala eins lítið
og mögulegt er um jarðnesk störf hins látna;
en dauðinn ílytur aftur hinn miklaeilífa mis-
mun á eilífðarkjörum trúaðra og vantrúaðra,
og um það á að tala, vilji menn hirða um
kirkjuna.
Menn segja að líkræðurnar eigi að vera
til lniggunar fyrir þá, sem eftir lifa. — Já, ef
kirkjan hefir nokkra huggun lianda þeim. En
oft og einatt hefir kirkjan alls enga huggun
handa þeim. Hafi hinn framliðni ekkert skift
sér af guðsríki, er ómögulegt að gefa þeim
nokkra huggun viðvíkjandi hans eilífðar kjör-
um, og séu aðstandendurnir ekki trúaðirmenn,
þá hefir kirkjan heldur enga huggun handa
þeim, en að eins alvarlega áminningu uin
afturhvarf. En prestarnii' hafa oft misbeitt og
misbeita sjálfsagt oft enn svívirðilega huggun-'
ar orðunum með því að búa sjálfir til ein-
hverja huggun, sem ekki er huggun guðsorðs,
•heldur er hrein og bein ósannindi, þar sem