Vekjarinn - 01.01.1906, Side 36

36
kirkjunnar, ílytja þeim, sem eftir lifa, aðra
huggun en þá, sem guðsorð ílytur í afturhvarfi
og trú á Jesúm Krist, Drottinn vorn.
Það væri ósanngirni að heimta það aí
»þessum heimi«, sem »faðirlyginnar« stjórnar,
að honum líkaði vel, þegar presturinn talar
sannleika, en kirkjan getur heimtað það af
prestinum, að hann tali ætíð þannig, að heim-
urinn hafi ekki ástæðu til að segja; »prestur-
inn lýgur«, og það hefir heimurinn marg oft
sagt út af líkræðum, sem hrósuðu hinum
framliðnu, gjörðu hann að dýrðlingi, og
fullyrtu um sáluhjálp hans; heimurinn hefir
margoft sagt: »Presturinn lýgur, og hann veit
hann lýgur, — en hann lýgur fyrir borgun«.
Það er ágætt tækifæri fyrir trúaða presta
að segja sannleikann við jarðarfarir, en það
getur og sannarlega verið varasamt, ef prest-
urinn gætir ekki vel sannleikans. Líkrœðurn-
ar eru í raun og veru votiur um alt annað
starf prestsins. Vér stöndum hér við úrslit
mannlífsins. Sé presturinn hér hikandi með
sannleikann, og fullyrði eða gefi í skyn, að
látinn inaður sé hólpinn orðinn, sem enginn sá
neitt trúarlíf hjá, þá álykla útsjónarsamir
menn sem svo: »Úr því þessi maður er orð-
inn hólpinn, þá eru ræður prestsins um trú-
aða menn og vantrúaða og aflurhvarf — ekki
annað en orðagjálfur«. Þannig gefur prestur-