Vekjarinn - 01.01.1906, Síða 39

39
en þá verður að skýra greinilega frá, að sú
von sé bygð á Kristi einum, sem hinn fram-
liðni hafi verið í lifandi sambandi við.
Allir vita, að prestarnir haía ekki iykla
að dyrum himnaríkis og menn geia glatazt,
þótt likræðusmiðurinn tali mikið um, »að nú
sé vinur vor kominn heim í dýrðina hjá
Drottni«, eða (sem þykir enn hjartnæmara),
»að nú liti hin framliðna heiðurskvinna úr
dýrð sinni niður á oss, sem leggjum hér tár-
votan blómsveig á kistuna, sem geymir henn-
ar dýrmætu, jarðnesku leyfar«. Menn vita að
þetta er ekkert annað en orðagjálfur, — en
þó er almenningur svo blindaður af gamalli
lvgavenju, að lieil sveit fyllist gremju, þegar
prestur er svo sannleikskær, að hann segir
í líkræðu um látna konu, sem honum varlítt
kunnug: »Ekkert veit eg um eilífðarkjör hinn-
ar látnu, og er ekki kominn hingað til að tala
um þau«. Og þó hafa líklega allir kannast
við með sjálfum sér að þetta var tíu sinnum
sannara en gamla líkræðu-smjaðrið.
Hvernig stendur á því að skynsamir menn
skuli ekki hugsa líkt og maðurinn, sem las
latneskt hrós á legsteini, og sagði:
»Logiö hrós um látinn mann
lénar enga kátínu.
Lítils met eg pvættiug þann,
pótt hann sé á latínu«.