Vekjarinn - 01.01.1906, Qupperneq 46

'46
Enginn skyldi rangfæra það, sem sagt er
hér að framan, á þá leið, að eg leggi til, að
lýst sé fordæmingardómi yíir öllum hálfsof-
andi mönnum, sem segja mætti með sanni
um: »Enginn vissi, hvert þeir höfðu gengið«.
Dómurinn er Guðs en ekki vor, og prestarnir
hafa ekki fremur l}rkia helvítis en himnarikis.
Eað er annars meir en lítið sorglegt að
prestarnir skuli ekki alment vera svo kristnir
eða þrekmildir, að þeir þori að ganga i ber-
högg við alt þetta heiðinglega líkræðusmjaður
og sáluhjálparpássa, einkum þar sem þeir þó
flestir finna til þess sjálfir, og brosa þegar
þeir heyra aðra presta fara út í sömu öfgar.
Eg get af eigin sjón og heyrn vitnað um
hversu afaróheppileg slík ósamkvæmni er,
ekki sízt þegar ung og óþroskuð prestaejni
verða hennar varir.---------
Hægra er um að tala en í að komast, og
fús er eg að játa að oft er mjög vandasamt
að búa til líkræðu, þegar mönnum er alvara
að vera trúir sannleikanum í kærleika, og
vilja hvorki smjaðra fyrir mönnum né »hugga«
nokkurn með ósannindum, og allra síztsvæfa
þá, sem enn geta valið lífið, en vilja þó liins
vegar fúsir þerra tár syrgjendanna og kjósa
heldur að græða en særa. — Það verður mjög
að fara eftir lagi og lipurð, hvað langl eða
skamt má fara út í líf látins manns án þess