Verði ljós - 01.08.1902, Blaðsíða 5

VEB.ÐT LJÓS!
117
bænir og bæn með þeim og tilskrif eru helztu meðulin í þessa átt.
En þar sem eitt félag verður mannmargt og fáir eru starfsmenn — en
það á sér einkum stað meðan félagið er á æskuskeiði, — þá verður
þetta ókljúfandi verk og riður þá mjög á, að fá félagsmeun sjálfa til
að starfa með og nota þá sem bezt og hina sérstök.u hæíileika þeirra.
Með því uppfyllir félagið líka þá þörf uugra manna, sem áður er getið
nm, þörfina fyrir að starfa og hafa eitthvert viðfangsefui til fram-
kvæmda hugsjóuum síuum, og með því tekst einnig að koma til leiðar
innbyrðis áhrifum meðal félagsmanua sjálfra.
í þessari félagsstarfsemi liefir kirkjau afarmikla stoð í sálgæzlu-
starfi sínu; fólögin inna af liendi svo margt og mikið, sein stuðlar að
því, að ryðja henni braut að hjörtunum og gefa henui vald yfir fram-
tiðinni, því að þar sem æskan er, þar er framtíðin. Eu það, að alls-
herjarsamband er á milli allra slíkra fólaga, óháð hinum sérstöku
þjóðkirkjum og kirkjudeildum, hefir einnig afarmikla þýðingu bæði
fyrir félagsskapinn í heild siuni og hina einstöku meðlimi, því að sam-
tilfinningin verður þá svo rík og menn finna svo vel til þess, að þeir
standa ekki einmana eða í þröngum smáflokki, heldur eru sem liður í
afarstórri heild, í feiknamiklum her ungra mauna, sem allir hafa liiua
sömu hugsjón, keppa að sama marki og byggja á sama grundvelli. £>að er
bæði stór og lirífandi hugsjón að vita sig meðstarfanda í því mikla
sjáltboðaliði af öllum þjóðum, kynkvíslum og tuugumáluin, sem komið
er fram fyrir drottin „í heilagri prýði eins og dögg af móðurskauti
morgunroðaus11; að hugsa um hinn mikla straum af bænum, sem stígur
upp frá ungum mönnum viðsvegar um lieiminn fram fyrir drottin;
hér við bætist svo vissau um, að hvar sem félagsmaður hittir fyrir sér
grein af K. E. U. M., þar er tekið á móti honum sein bróður. Þess
vegna eru einkunnarorð félagsins alstaðar í öllum heimi þessi orð iir
seðstaprestsbæu frelsarans: „Ut oinnes uimm sint“ („að þeir séu allir eitt“)
Jóh. 17,21.
Auk þessa hefir þessi starfsemi hinna ungu eudurverkandi áhrif á
söfnuðinn að mörgu leyti, bæði leynt og ljóst. Þannig veit óg í einu
atriði um það hór í bæuum, að ýmsir eldri meun, sem um mörg ár
höíðu vanrækt að gauga til guðsborðs, feugu þá prédikun við það að sjá
hóp ungra manua á skírdag stefna samau upp að altarisborðiuu, að þeir
fóru að gæta að, hverju þeir hötðu slept og sáu að sér.
Hér gæti nú enn fremur komið ein spurning til greina: Hveruig
eigum vér að pródika fyrir hinum ungu? En þessari spurningu verður
ekki svarað fullnægjandi hér; að eins mætti taka það fram, að allar
ræður, sem haldnar eru fyrir unglingum, verða að vera lifandi og fjör-
ugar, helzt auðugar að dæinum, einfaldar og Ijósar. Það er afar-
nauðsyulegt, að aðalhugsuu hverrar ræðu komi ljóst og skýrt fram,
svo að hún festist því betur í miuninu, þótt aukaatriði ræðunnar