Verði ljós - 01.08.1902, Blaðsíða 10

122
VÉRÐI LJOS!
Þessa rýrð verður því guðs orð að hafa til að bera; til þess að
það geti oss að notum koniið: það verður að birtast sem mannlegt orð,
á mannlegri tungu, borið fram af mönnum. Ilversu heinitufrekir, sem
vér kunnum að vera i kröfum vorum til guðs orðs,> verður það sífelt
óhjákvæmilega nauðsynlegt, að þetta orð hafi sína mannlegu hlið, og
því sannarlega mannlegri sem hún er, þess fremur verður það orð, sem
á erindi til manna; að hoimta þetta orð á eiuskonar heilögu tungumáli,
sem enginn maður talar eða skilur, það er sama sem að krefjast þess,
að það komi hvergi nærri möununum og megi ekki ná til þeirra. Vér
mótmælendur heimtum rituinguna á tungumáli hverrar þjóðar; vér vís-
um á bug þess konar háum kröfum og stórfeldum hugsunum, er vilja
svipta mennina guðs orði eða gjöra þeim það ókleyft og óskiljanlegt.
En þurfa nú gallar oða inisfellur, þuría ófullkomleikar að sjást á
ritningunni, þótt guð tali lil vor á voru mannlega tungumáli? Getur
ekki guð séð um það, að orð hans birtist jafnan í hiuni fullkomnustu
mynd, sem mannlegt tungumál getur framleitt? Og verðum vér ekki
að vænta þessa? Illjótum vór okki að vænta þess og heimta það af
innblásnu orði, að það só í öllu tilliti hátt upp hafið yfir sérhvert orð
anuað ? Þegar guðs andi blés hiuum heilögu höfundum í brjóst, hvað
og með hverjum orðum þeir ættu að tala og rita, þegar spámenn og
postular störfuðu leiddir af guðs anda hvort heldur setn rithöfundar eða
prédikarar, er þá hugsanlegt annað en að orð þeirra hafi verið frá-
sneidd öllum ágöllum og misfellum? Hlýtur það eklci að vera krafa
trúarinnar, krafa allra trúaðra manna, að þessi orð einnig skoðuð sem
algjörlega mannleg orð séu hafiti yfir allar útásetningar, alla „krítik“
ekki einasta að því er snertir anda og efni, heldur einnig form og
framsetningu ?
Krafa trúarinnar! Síður en svo. Það er ekki trúin, sem slíkt
heimtar, heldur öllu fremur trúarleysið eða hinn trúarlegi vanskapaður,
sem framkemur, er menn vilja að meiru eða minna leyti komast af án
hita og ljóss náðarinnar og sannleikaus. Er það ef til vill krafa trúar-
innar, að guð hafi hlotið að sjá syninum einget-na i Betlehein fyrir
dýrðlegri vöggu úr gulli og eðalsteinum ? Gyðiugaruir mundu í van-
trú sinni líklega hafa heimtað slíkt teikn; en við hina guðhræddu og
trúuðu fjárhirða, segir engillinn: „Þetta só merkið fyrir yður: þór
munuð finna ungbarn reifað og liggjaudi í jötu“. Og vissulega sam-
svaraði þetta merki bazt þörfum hinnar auðmjúku trúar. Yafalaust var
það andi drottius, sein mestu réð bæði hjá Jósef og Maríu, og vór get-
um ekki efast um, að þau hafi gjört alt, som í þeirra valdi stóð fyrir
hið litla barn, sem guð liaf'ði sent þeim, en það var ekki rúui fyrir þau
í gistihúsinu, þau áttu ekki völ á öðru en fjárhúsinu og — er hugsau-
legt aunað en að þau liafi lofað guð og vegsamað af hjarta fyrir þá
náð haiis, að vilja þaunig taka í þjónustu sína hið auðvirðilega og fá-