Verði ljós - 01.08.1902, Blaðsíða 6

118
VERÐT L.JÓS!
gleymist. Það er hættulaust, að vekja við og við kæti hjá ungum
tilheyrendum; saklaus hlátur er oft ágætt meðal til þess að skerpa
eftirtektiua, svo að einhver sannleikur festist ógleymanlega í minni.
Menn verða að forðast að þreyta eða svæfa. Sögur og útmálanir úr
lífi og starfi frelsarans eða lýsing á einhverjum stóratburðum i sögu guðs-
ríkis og æfiatriði ýmsra merkra manna, er vel lagað til að krydda
ræðurnar eða samtölin. Um leið og ég skil við þessa almennu lýsingu
félagsskaparins, vil ég koma með nokkrar tilvitnanir til að sýna, hvaða
álit merkismenn hafa á þessu málefni:
Biskup K. Krummacher segir: „Eg þykist hafa ástæðu til að full-
yrða, að hin kristilegu félög bæti úr verulegri þörf“.
Barthelemy Saint Hilaire segir: „Eg óska, að þessi félög breiðist
út um allan heim“.
Hinn heimsfrægi pródikari Moody segir: „Ef menn spyrja mig,
hvortéghafi trú á slíkum fólögum, þá svara ég: Já, hjartaulega. Eyrir
guðs náð eru það þau, sem meira en nokkuð annað hefir búið mig undir
starf mitt“.
Þetta, sem nú hefir sagt verið, er til þess að gefa dálitla hugmynd
um eðli og starf þessa félagsskapar. Eu að endingu vil ég fara
nokkrum orðum um hann ineð sérstöku tilliti til vorrar þjóðar. Hvort
haun sé æskilegur iiér er óþarft að ljölyrða uin; allir muuu vera ásáttir
um það, að þörf só á, að hann næði að ryðja sér til rúras hór á landi.
£>að er engum efa undirorpið, að það heíði mikla kosti í för með sér,
ef víðsvegar um landið risu upp fétög, sem svo væru sameinuð í eitt
þjóðlegt samband. Gæti það stuðlað að því, að tilfinningin fyrir ein-
ingu hinnar íslenzku kirkju yrði lifandi meðal hinna uugu og að þeir
færu að finna til þess, að þeir væru ekki þýðingarlausir meðlimir
kirkjunnar. Auk þess væri í því fólgin mikil vöru móti freistingum,
ef unglingar og ungir menn, sem fmru að heiman til sjávar eða flyttu
sig í annað hórað, gætu fengið meðmæli frá sinu fólagi til annara fó-
laga og fyndu þá þannig strax vini og vissu af þvi, að þeir kæmu til
vina og félagsbræðra. Því þótt íélagið liér í Reykjavík vildi draga
að sór unga ineun, sem lioma hingað ofan úr sveitum, og leiðbeina
þeim eitthvað, þá er það svo erfitt at' því að samtilfiuuinguna vantar á
þeirra hlið. En væru sveitapiltar í félagi, sem sendi þá til félags-
bræðranna hér, ytði verkið helmingi auðveldara, því þá mættust menn
á miðri leið og ougan ókunriugleika þyrfti að yfirbuga. Það er heldur
enginn vafi á þvi, hvílíka blessun það hetði í íor moð sér fyrir sóknar-
irrestinn, þar sem slik fólög væru, bæði með tilliii til sambands hans við
söfnuðinn og þeirra áhrifa, sem liaun sjálfur yrði fyrir frá biuum ungu.
£>ví þótt svo virtist, að hann yrði sjálfur að gofa mest, þá vekur
starfið sjálft upp svo margar hugsjónir og auðgar niaun á ýmsan liátt.
Það er þaunig víst, að félögin heíðu ákafiega mikla blessun í för ineð