Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Side 1

kvöldvökur.
Framh.
Akureyri í janúar 1907.
2. hefti.
E g i I 1.
Einu sinni fóru skólabörnin upp í breklc-
una fyrir ofan skólann til þess að horfa á þá,
Níels og Ólaf á Ási, sem ætluðu að reyna sig
í sleðaferð.
I^eir böfðu báðir nafntogaða sleða, Ás-
Jarp og Norðlings-Brún.
Þeir komti á flugferð með ópi og óhljóð-
um> seui átti að vera eggjun til sleðanna, og
báru sig hið vígmannlegasta.
Ahorfendurnir stóðu á öndinni.
Ólafur var framar, en Níels fylgdi honum
allfast. Helgu var hrundið áfram um leið og
Níels fór fram hjá, og sleðameiðurinn festist
í kjólnum hennar, og hún féll til jarðar.
Stúlkurnar hljóðuðu upp yfir sig.
Egiil hljóp til hennar og hjálpaði henni á
fætur, fljótt og fimlega. f*að var eins og stirð-
busahátturinn væri alveg horfinn.
Það blæddi úr enni hennar.
«Finnurðu mikið til?» sagði hann innilega.
«0-nei,» sagði hún, og reyndi að brosa.
«Er sárið mikið?»
Hann þerraði blóðið með hendinni. •
«Nei, það er ekki mikið,» sagði hann glað-
ur í bragði, «að eins ofurlítil skeina.»
Hún strauk hendinni um sárið.
«Alveg uppi í hársrótum,» sagði hún, og
varð mikið léttara. ^Pað gerir ekkert til.»
Níels hafði orðið hræddur. Að þessu siimi
setlaði hann ekki að gera neinum mein. En
þegar hann sá, að engin hætta var á ferðum,
gerði hann gys að öllu saman. — Egill stóð enn
hjá Helgu, og hélt undir handlegg hennar.
Hann var sem annar maður. Hann var svo
glaður yfir því, að hafa orðið Helgu að liði.
«Nú er Helga á Haugi búin að fá sér nýja
hækju,» kallaði Níels, „Larfi er Iíka mjög vel
til þess fallinn. Húrra! fyrir þeirn, drengir!»
Þau roðnuðu bæði, og hún gekk þegar burtu.
Nú tók Egill ekkert eftir viðurnefninu. Hann
horfði aðeins á eftir Helgu. Hún skammast sín
fyrir að vera hjá mér, hugsaði hann. Ó, hve
það var særandi.
Þennan dag gekk Agli enn ver í skóianum
en vanalega. Hann var stöðugt að hugsa um
það, að Helga skyldi fara frá sér án þess að
segja eitt orð við sig. Og svo leit hún ávalt
undan, er hann horfði á hana.
«Pú verður að bera þig að læra þetta dá-
lítið betur, drengur minn; þú kant ekki eitt
orð rétt», sagði kennarinn óþolinmóður. Börn-
in hlógu svo að undir tók í skólastofunni, og
kennarinn varð að byrsta sig til þess að koma
kyrð á aftur.
Um kvöldið sat Egill einn í litlu stofunni
hans föðurbróður síns, og keptist við að lesa.
Hann var alls óhræddur við einveruna. Loginn
af stóru furuhnyðjunni á arninum lýsti nægi-
lega fátæklegu stofuna.
Ounnar kom inn, hengdi byssuna sína á
vegginn. og stappaði af sér snjóinn.
Hann ræskti sig þunglamalega, settist við
eldinn, og tók að horfa á Egil.
«Ósköp eru að sjá treyjuna þína, drengur!*
Egill leit upp. «Þeir rifu hana».
«Ójá,» tók Gunnar fram í, «það er stutt