Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Síða 16

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Standið þér upp — ef vinnufólkið mitt heyrði
til okkar,«
«Betur að eg.væri gengin af vitinu — en
eg hefi gert það með fullu viti og skynsemi.«
»Nú livað? Hvað eruð þér að tala um ?
Segið þér það þá!«
»Vitið þér þá að hann Cæsar — hann
Zeppa yðar er heima hjá mér? Ó, þér megið
hafa óbeit og andstygð á mér; það var skamm-
arlega gert af mér — en eg gat ekki gert að
því; Eg hefi stolið frá yður — þér berið mig
ofurliða með velgerðum. Seljið mig réttvísinni
í hendur, það er þjófur, sem hefir hjálpað yð-
ur að klófesta hinn þjófinn. Eg á skilið hið
sama; það var í fysta sinn, eitt einstakt skref
af vegi réttlætisins, en það er nóg til þess að
brennimerkja mig skömminni alla æfi; vei, vei
mér og mínu athæfi«.
Agata Móralt varð fyrst hálfhrædd við ofsa
hans; henni ætlaði ekki að ganga greitt að
sefa hann. Rýðlega en þó alvarlega kom hún
honum á fætur og lét hann setjast á stól. Svo
rak hún upp skellihlátur, svo Max Odrich varð
steinhissa og glenti upp á hana augun.
»IJetta er snildarlega gert af yður," gat hún
loksins sagt «réttið mér hendina — það var
ljómandi!«
»Hvað?»
«Að þér sóttuð Zeppa sjálfur.«
Hann hélt að hún væri að skopast að sér,
og þorði hvorki að líta upp á hana eða svara
neiu.
«Fyrirgefið mér að eg fór að hlæja» hélt
hún áfram «látið yður á sama standa, og segið
mér, hvcrnig þetta hefir alt viljað til«.
Hann heiti sig upp oghófsögu sína. Hann
sagði frá öllu eins og var, hugsunum sínum
og tilfinningum og hjartað sjálft talaði með
honum. Regar hann hafði lokið sögu sinni
sat Agata með tárin í augunum — hvort þau
voru afleiðing af hlátrinum eða öðru, semkom
upp hjá henni, veit enginn. Nú greip hún
sjálf hönd lians og þrýsti ósjálfrátt utan um
hana.
»Já, þér eruð sá hlálegasti maður, sem eg
nokkurn tíma hefi fyrir hitt —« hún horfði beint
í augu honum, en svipurinn í þeim var ærið
undarlegur, svo leit hún undan og bætti við :
»En þér eruð líka sá bezti."
»Náðuga ungfrú —« Max Odrich bandaði
henni frá sér, honum ofbauð þetta a!t saman;
honum fanst þetta alt saman vera draumur.
«Eg segi yður það aftur — þér eruð sá
bezti maður, sem eg hefi kynzt, því að þér
hafið hjarta. Hafið þér ekkert á móti því!
Slíkir menn er fátíðir — eg veit það. A flest-
um blekkjumst vér. Reir gera sér upp hjarta,
jafnvel Iíka fyrir dýrurn. Af dýrum er ekki það
að óttast. Þér hafið líka hjarta fyrir dýrunum !
Hve heitt mynduð þér þá unna manneskju!«
«Eg hefi aldrei gert það — nema — nei
það var bara sjónhverfing — draumur, annað
ekki.«
Hann var staðinn upp; Agata var líka stað-
upp; þau voru orðin orðlaus. Ofnin breiddi
þyngsla hita í stóru stofunni fögru — hann
hlaut að vera ofheitur. Konan gekk að glugg-
anuin, opnaði báðu megin og hleypti inn tæru,
hressandi vetrarloftinu.
Max Odrich strauk um enni sér. Kulið,
sem barst inn • í stofuna og hreinsaði Ioftið,
virtist dreifa ringiinu, sem komið var á huga
hans. Hann reif sig á fætur, gekk til Agötu,
tók hönd hennar og þrýsti kossi á hina nettu
fingur. Alt það, sem hann hugsaði og fann til,
falst í þeiin kossi.
«Á morgun, ungfrú mín, skal eg þá koma
fordegis um svipað leyti og nú, ef þér viljið
svo vera láta, til þess að byrja vinnu mína.»
«Zeppa og eg munum bíða yðar,» svaraði
hún gletnislega; «verið þér sælir*. *
Dag eftir dag kom svo Max Odrich þang-
að um sama leyti dags heim til hennar. Cæsar
var alt af með honum; fyrst fitjuðu þeir Zeppa
og hann upp á trýnin hvor framan í annan,
en urðu síðan beztu vinir.
Agata vildi ekki einfalda mynd af Zeppa
sínum; nei, hún vildi vefja hana innan í ein-
hvern viðburð , líkt og Cæsar var á mynd-
inni, sem hún hafði keypt. Max Odrich kom