Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Side 8

80
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
blað, að hann heyrði ekki húsbónda sinn koma
inn. »Við forföður minn. sem barðist á báð-
um fótum — eg vona að minsta kosti þú eigir
heldur náðugt, hr William — nei, í öllum bæn-
um, gerið þér yður ekkert ónæði, herra.«
Þótt William væri viðlíka óskammfeilinn eins
og flestir stéttarbræður hans eru, hundskaðist
hann þó ögn við og sneyptist. «Egbiðfyrir-
gefningar, herra, en hr. Jónatan hafði ekki tíma
til að lesa blaðið.«
»Pað er heldur ekki ætlast til þess af hon-
um, að svo miklu leyti mér er kunnugt, herra.«
«En Jónatan segir að það sé alténd réttast
að yfirfara mannalátin, til þess að það komi
ekki flatt upp á yður að sjá þau í blaðinu. <
xRað er nú mjög nærgætnislegt af honum.«
»Og það er eitthvað hér, herra, um eitt-
hvert skipbrot.«
»Skipbrot? hvar, William? Guð mískuni mér,
livar er það?«
Eg er hræddur urn að það sé sama skipið
sem þér hafið verið svo áhyggjufullur út af,
herra — þetta — eg liefi gleymt nafninu, herra«
Hr. Witherington tók óðara blaðið, og fann
brátt grein, þar sem nákvæm grein var gerð
fyrir björgun tveggja negra og ungbarns af
flaki «Sérskessameyjarinnar.«
«Jú, víst erþað» hrópaði hr. Witherington,
»aumingja Cecilia mín í opnum báti — og
annar báturinn sást farast — ef til vill er hún
dáin — Guð tniskuni mér! Einum dreng
varð bjargað. Ó, þú friðarins — hvar er Jóna-
tan?«
»Hér,« svaraði Jónatan mjög hátíðlega; hann
var einmitt að láta eggin á borðið, og stóð
nu bíspertur eins og sorgarþjónn bak við stól
húsbónda síns, því nú var um hættu, jafn vel
um mannslát, að tala.
»Eg verð óðara að fara til Portsmuth eftir
morgunverð — en eg liefi heldur enga mat-
arlyst — eg get ekkert borðað.«
^það getur fólk sjaldan við svona sorgleg
tækifæri* svaraði Jónatan; »viljið þér hafa yðar
eigin vagn, herra, eða sorgarkerru?«
«Sorgarkerru, tii þess að aka í fjórtán nn'l-
ur á klukkutíma með tveim pörum hesta fyrir?
Eruð þér genginn af göflunum, Jónatan?«
»Viljið þér svört silkihattbönd og hanzka
handa ökumanni og þjónum, sem fara með,
herra?«
»Farðu til fjandans með alt þitt iíkfylgdarslúð-
ur; nei, eg vil hvorki hafa bönd né hanzka;
þetta er upprisa en enginn dauði; það er svo
að sjá, að negrinn haldi að það hafi ekki ver-
ið nema annar báturinn sem fórst.«
„Mors omnia vincit“ (dauðinn sigrar alt),
þuldi Jónatan og gaut augunum til himins.
»Jæja, hann um það, og hugsa þú um þig
og þitt. Póstsendiliinn er að berja — gætið
að hvort nokkur bréf eru með honum. >
Pað komu allmörg bréf, þar á meðai eitt
frá Maxwell skipstjóra á Euridice; í því bréfi
var vandlega sagt frá öllum þeim atvikum, sem
hér hefir áður verið frá- skýrt; skýrði hann hr.
Witherington þar frá því, að liann liefði sent
bæði negrahjúin og barnið með póstvagni þeim,
er þann dag fór frá Portsmuth eftir utanáskrift
hans, og að einn af offiserunum, sem líka væri
með vagninum, ætlaði að sjá um að skila þeim
öllum heilum á húfi heim til hans.
Maxwell skipstjóri var fornkunningi hr. With-
eringtons — hafði borðað miðdagsverð hjá
honum með Templemóres-hjónunum, og hafði
því fengið nægar leiðbeiningar hjá negranum
tii þess að vita hvert, hann átti að senda þau.
»Við blóð forfeðra minna — þau koma í
kvöld,« hrópaði hr. Witherington, og eg er
laus við þessa ferð. En hvað skal nú til bragðs
taka? Það er bezt að segja Marý að hún verði
að hafa tvö herbergi til taks; heyrir þú, Williani,
rúm handa einum dreng og tveim negrum.«
«Já herra,« sagði William, »en hvar viljið
þér að við látum þau sofa þessi svörtu hjú?«
»Láta þau sofa? Það er mér sama; annað
þeirra getur sofið hjá cldabuskunni en hitt hjá
Marý.«
«Ágætt, herra, það skal eg segja þeim,«
svaraði William og fór nfjög tindilfættur út í
eldhús, til þess að fagna uppþoti því, er þar
myndi verða.