Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Síða 9

NYJAR KVÖLDVÖKUR. 81
»Með leyfi, herra» sagði þá Jónatan, »eg
er helzt á því að annar negrinn sé karlmaður.»
«Nú og livað svo um það meira?»
»Já, eg get þess bara, ef stúlkurnar kynnu
að færast undan að sofa lijá honum.«
»Við allar píslir og pyndingar Withering-
tons ættarinnar— það er líka satt — nú, svo
getur þú haft hann, Jónatan — það er þinn
uppáhaidslitur.«
»Ekki í myrkri, herra,« sagði Jónatan og
hneigði síg djúpt.
»Jæja þá, látið þér þau þá sofa saman, svo
er búið með það mál.«
«Eru þau þá gift, herra?« spurði kjallara-
maðurinn.
«Fjandinn hafi þau bæði tvö — hvað ætli
eg viti það? Látið mig fá morgunverðinn minn,
svo getum við talað um það mál síðar.«
Hr. Witherington fó'r að fást við eggin sín
og hveitibrauðið, og át morgunverðinn í mesta
flýti, án þess þó eiginlega að vita hvers vegna.
En ástæðan var su, að hann var á báðum átt-
um og í vandræðum, af því að eiga von á nýj-
um gestum, og langaði til þess að komast út
úr þessum klípum, sem hann var kominn í;
en klípurnar voru óþægar fyrir ganúan pipar-
svein. Óðara en hann var búinn að koma
°fan í sig seinni tebollanum, settist hann í
l’aegindastól sinn og hélt eintal við sjálfan sig
á þessa leið:
»Við blóð Witheringtonsættarinnar! hvað
a eS> gamall og ógiftur, að taka til bragðs með
hvítvoðung og barnfóstru, svarta eins og kol-
skör og kolsvartan kóna með? Senda hann
aftur? Já, það er Iíklega réttast. — En barn-
ið? — a(j vakna klukkan fimm á hverjum
morgni við orgið og skælurnar í því — mega
til að kyssa það þrisvar á dag — það verður
skemtilíf — og svo svarta fóstran — þykkar
varir — kyssir barnið allan daginn og otar því
að mér — heitnsk og grunnhyggin eins og
kýr —; þegar barnið fær innantökur treður hún
það fult með spanskan pipar — það kvað vera
»móðins« í Vesturheimi — börn eru altaf
með innantökur — aumingja, aumingja frænka
mín — hvað ætli sé orðið af henni og hinu
barninu? Eg vildi bara við gætum fundið hana
og bjargað henni, vesling — svo gæti hún
komið sjálf og annast um börnin sín — eger
ráðalaus með hvað eg á að gera — sárlang-
ar til að senda eftir Moggý systur minni —
en hún á svo annríkt — ekki ætti eg að þjóta
í það strax —. Eg ætla að hugsa mig um.«
Nú voru barin tvö högg á hurðina.
»Kom inn!« sagði hann, og inn kom elda-
buskan, eins eldrauð í framan eins og hún hefði
verið að sjóða miðdegismat handa átján manns,
og hafði ekki hreina svuntu eins og hún var
vön.
«Með yðar leyfi herra,« sagði hún og
hneigði sig í hnjáliðunum, »vildi eg þakka yð-
ur tnargfaldlega fyrir mig, ef þér vilduð gera
svo vel að útvega yður aðra eldabusku.«
»Já, velkomið,« svaraði hr. Witherington ó-
lundarlega; honum leiddist að verða fyrir ó-
næði.
»Og með yðar leyfi, herra, vildi eg gjarna
fara í dag, eg vil ekki vera lengur, hvað sem
það kostar.«
Farðu til fjandans, ef þú viit svo, > svar-
aði hr. Witherington í reiði, »en hafðu þig
burt og láttu aftur á eftir þér«
Eldabuskan hafði sig á burt og hr, With-
erington var aftur einsanrall.
«Fari hún norður og niður nornin sú arna
— skárri er það gangurinn í henni; hún vill
líklega ekki matbúa handa svörtu hjúunum.—
Já, það er einmitt það.«
Pikk-ikk, aftur drepið á dyr.
»Nú, hún hefir líklega séð að sér, kindin;
kom inn!«
Og inn kotn — ekki eldabuskan, heldur
Marý, innistúlkan.
»Með yðar leyfi, herra, vildi eg gjarna fara
úr vistinni,» sagði hún kjökrandi.
»Nú, er þetta samsæri? Guð hjálpi mér,
Jú, já, þú mátt fara.»
»Má — má eg fara í kvöld? spurði stúlk-
an.
»Undir eins, gerðu svo vel, já, það held
11