Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Side 14

86
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
með tólf ára gömlum dreng er Lýsimakkos hét og
tíu ára gamalli stúlku, er liét Nausike; það voru
börn hennar; aðra dóttur, Spasiu að nafni hafði
hún mist á 15. ári, eftir að maður hennar fór;
hafði hún lengi áður verið veik að heilsu.
Dimetri Rhókas var hinn mesti fjandmaður
Krapólínsfólksins. Kom það til af því, að fyrir
15 mánuðum, meðan Oiorgios var heima, hafði
Dimetri séð Spasiu og felt ástarhug til hennar
og ráðist í að biðja nágranna sinn um hana.
Dimetri Rhókas var fríður maður sínum og
vel efnum búinn, en þó fór svo, er hann bar
upp bónorð sitt upp við Krapólín að Grikkinn
hristi höfuðið og sagði:
Mér' þykir leitt að verða að segja það,
Dimetri Rhókas, að Spasia getur aldrei orð-
ið þín.»
Og hvers vegna ekki, Giorgios Krapolín?»
«Rað skal eg segja þér, granni; nýlega kom
tíl mín kunningi minn, nafnfrægur læknir, hann
horfði á Spasiu, og sagði svo við mig á laun
á eftir: Ressi stúlka er veik af ólæknandi brjóst-
veiki;» þú getur nærri, hvernig okkur varð við;
Spasía getur einskis manns kona orðið, — það
myndi að eins flýta dauða hennar.v
«En ef eg væri grískur?» sagði Rhókas
lymskulega.
«Eg yrði samt að segja nei,» svaraði Krapó-
lín alvarlega, «og svo er annað: Astin er eins
og fjallalækur, setn fossar ofan dalinn í rígn-
ingunum og ryður öllu um koll. Slík ást
er sæla; en ástalaust hjónaband er eins og
skræld eyðimörk.»
«En ef eg elskaði nú dóttir þína svo?»
«Rá vantar samt hennar ást á móti því að
hún er — bara barn í hjarta. Við höfum al-
ið hana vel upp.»
Dimetri Rhókas gnísti tönnum, þegar hann
fór svona jafnnær. Frá þeirri stundu var hann
hatursmaður Krapólíns, og gerðist njósnarmað-
ur Dig Omars vegna þess haturs. Hann sagði
foringjanum frá því, hví Krapolín hefði farið
frá Vasilikó, þegar búið var að jarða Spasíu,
og Rhókas sá á því að Krapólín hafði sagt
honum satt; vægði hann þó ekki á hatri sínu
heldur sagði við sjálfan sig: «Aldrei skaltu ætla
Georgius Krapólín, að Dimetri Rhókas fyrir-
gefi þér að þú hefir hryggbrotið hann. Guð
náði þig, ef eg klófesti þig!“
— I dag stóð njósnarinn í lárviðarrunni á
tanga einum, er gekk fram í sjóinn. Loftið
var svo tært, Rhókas sá vel hvíta húsið á Vín-
feilinu, þar sem sunnan andvarinn vaggaði
páhnatoppunum. Pá leit hann út í víkina og
sá þar bát, er stefndi að landi. Eins og eld-
ing flaug honum það í hug: Retta er Georg-
ios Krapólín. Nú hefir hann engan frið fyrir
heimþrá. Þetta vissi eg lengi. Giorgios, nú
máttu vara þig. Nú ertu frá; nú get eg hefnt
mín!»
Hann hvarf í skyndi, og athugaði Vínfellið
í fjarlægð. Hann sá að Testissa faðmaði Gi-
orgios að sér.
Regar um nóttina læddist hópur vopnaðra
Tyrkja upp vínviðarsneiðingana, alla Ieið upp
á fellið, umkringdi hús Krapólíns, tók hann úr
rútninu, og flutti hann ofan til hallarinnar og
í fangelsi.
Rhókas var hróðugur. Honum hafði nú
heppnast -að ná hefndum. — Sorg og grátur
var í húsinu á vínfellinu, því að herdómur
hafði þegar verið haldinn yfir Krapólín, og féll
hann svo, að innan þriggja daga skyldi hann
skotinn til bana.
Fregn þessa flutti hermaður nokkur, er
sendur var frá Dig Omar til konu hans og
barna, og þar með að þeim væri frjálst að
koma og kveðja hann; svo mátti hann og ná
tali af presti sinnar trúar, til þess að búa hann
undir dauðann. Aftakan átti að fara fram kl.
10 morguninn eftir. Rað var því mikill liarma-
þytur í lnísinu. En í þeitn svifum kom Nepitos
prestur, vinur þessa fólks. Hann fór að íala
um ráðsályktanir guðs, en Testissa svaraði-
«Ójá, prestur góður, en guð vill samt ^kki
að við séum aðgerðalaus heldur.»
«Hvað kemur þér í hug, dóttir mín?>
«Að frelsa Giorgios, faðir.»
«Pað eru ströng varðhöld á honum.»
< Rá tók Lýsimakkos fram í og mælti:
v