Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Síða 5

BEN HÚR.
29
var þar hækkuð múrbrún í kring, og brjóst-
vörn af brendum leiri. Áilur var garðurinu
mjög þrifalegur og var því unun að vera þar;
benti það á að fólkið, sem þar bjó, var ætt-
göfugt og vel efnum búið.
Júda gekk eftir stíg einum litlum, er liðað-
ist milli runnanna, yfir að riðinu, og þaðan
UPP á stallinn. Svo fór hann inn um dyr, er
.fortjald var hengt fyrir, og inn í herbergi eitt
á norðurhlið hússins. Dimt var þegar orðið
í herberginu, En liann áttaði sig þar samt.
Hann fleygði sér niður í rúmstól, og þrýsti
andlitinu ofan í handleggina.
Pá er aldimt var orðið, kom kvenmaður
inn í dyrnar op sagði: »Júda» — Hann tók
undir og hún kom inn.
«Rað er þegar lokið náttverði, og þegar
komin nótt« mælti hún. »Ertu ekki svangur,
barn?«
»Nei,« svaraði hann.
»Ertu ekki heill heilsu?»
»Eg er þreyttur og sifjaður.«
»Móðir þín hefir spurt eftir þér.«
Hanu bylti sér til á hægindinu, »Nú« sagði
hann, »jæja þá, komdu með eitthvað handa
mér að eta. Eg er ekki sjúkur, Amra, en þó
er eg ekki heill heilsu. Mér virðist nú vera
byngra að lifa, en mér fanst í morgun. Rað
er nýr sjúkdómur — og nú skalt þú reyna
b'g á því, þú, sem þekkir mig svo vel, að
finna eitthvað, sem bæði getur orðið mérmat-
ur og læknislyf.«
bað var auðheyrt á því, hvernig Amra spurði
hann, og hvernig hanu svaraði henni, að þau
h'utu að vera mjög svo nákomin. Hún lagði
höndina á enni honum, og sagði: «Eg skal
hafa það í 'nuga«, og með það fór hún.
Skömmu síðar kom hún aftur og kom með
’njolkurskál, einn bikar víns, sneið af sn:agervu,
llvítu brauði, graut úr ntöluðu hveiti, steiktan
tug', hunang og salt; bar hún það alt inn á
trebakka, og auk þess eirlampa með Ijósi, svo
birtu bar um herbergið. Herbergið var fá-
1-eytt að búnaði, Jíkast því er svefnherbergi
gerast.
Amra bar stól að hægindi Júda, setti bakk-
ann á stólinn, og fór síðan á hnén og þjón-
aði honum, Pað brá fyrir snöggvast móðuruin-
hyggju í augum hennar. Hún var um fimtugt
að sjá. Hún hafði hvfta skauthúfu á höfði,
en eyrnasneplarnir stóðu ofan undan; sást á
þeim að al hefði verið stungið í gegnum þá
— m erki þess að hún var ambátt. Hún var
frá Egyftalandi; hún hafði ekki fengið frelsi
fagnaðarárið — og hún kærði sig heldur ekki
svo mikið um það. Henni þótti vænt um pilt-
inii, sem hún var þá að þjóna, eins og hún
hefði átt hann sjálf. Hún hatði annazt hann
og þjónað honum frá bernsku, og gat ekki
séð af honum. Hann var altaf barn í hennar
augum.
Meðan hann var að borða spurði hann
hana: »Manstu, Amra, eftir honum Messala,
sem kom hér svo oft áður, og var stundum
heila daga . . . Hann er nú nýkominn heim
frá Róm ... Eg talaði við hann í dag.«
>Já, lnigsaði eg ekki, að eitthvað hefði kom-
ið íyrir þig,« sagði Amra með ákefð; »þessi
Messala — Mér hefir aldrei Iitizt á hann; . . .
lát mig heyra, hvað hefir viljað til?
En Júda þagði og var hugsi, hvað ákaft
sem hún spurði svaraði hann engu — nema
þessu, eftir langa bið: «Hann hefir breyzt mik-
ið . . . eg vil ekkert eiga saman við hann
að sælda framar.»
Regar hún var farin með bakkann, stóð
hann á fætur og fór upp á þak.
Hitinn er svo magnaður á austurlöndum,
að allir þeir, sem vilja og geta farið vel með
sig, flýja inn í instu herbergin, þar sem skuggi
er á. En þegar komið er að sólarlagi og for-
sælur fjallanna taka að gerast langar, þá leita
menn upp á flötu húsaþökin; en þar uppi er
bæði hvílzt, beðizt fyrir og sofið; fyrir því er
þar uppi oft mjög skrautbúið. Júda gekk að
turnherbergi einu á norðvesturhorni hússins, og
skaut dyrafortjöldunum til hliðar. Rað var orð-
ið dimt, en vindaugu voru á allar hliðar, og
lagði þar inn stjörnubirtu. Kona nokkur var
þar inni, og sat og hallaðist upp að hægindi.