Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Qupperneq 8

32 NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
in hafa verið í beggja nafni. Sjá þú hina út-
völdu af ísrael ganga fram hjá! Fremstir eru
forfeðurnir — heyrir þú ekki bjöllur úlfaldanna
og jarm hjarðanna? og svo þarna, sér þú eklci
aldurhniginn mann, einn og einmana, ganga
fram? Rað er hann, sem sá drottin augliti til
auglitis, óviðjafnanlegur sem herrhaður, skáld.
mælskumaður, löggjafi, spámaður — í Ijóma
hans frægðar verður öll önnur frægð að hjómi
einu. Og svo koma dóinararnir — og kon-
ungarnir — lsaísonur, hetja í stríði, og söng-
vari ódauðlegra ljóða. Og svo sonur hans,
sem var vitrastur og spakastur allra manna, sem
fékk eyðimörkina til að bera blóm, fylti bæina
með fólk, bygði drotni musteri. Og svo —
beyg þú höfuð þitt, sonur minn, það eru kall-
arar guðs, sem frain hjá ganga; líf þeirra var
einlæg þjáning, kyrtlar þeirra þefja af gröf og
rotnun — en, lítt’á, andlit þeirra horfa til him-
ins, svo sem þeir væru að hlusta á guðs röddu.
Fyrir þeim bliknuðu konungarnir, og þjóðirn-
ar titruðu fyrir málL þeirra; blessunin og böl-
vunin gengu út frá hendi þeirra. Reir sáu inn
í hið ókomna, .og sýnir þeirra voru sannleikur.
Sérðu þá, sérðu þá, Þesbítann og Elísa, og
þá þrjá í eldsofninum— — og hann, sein á
að verða ættfaðir Messíasar?*
«Halt’áfrain móðfr mín» sagði júda lágt,
»það er hið nýja lofkvæði ísraels, sem þú syng-
ur nú.«
Hún brosti, angurvært og hugsandi, og sat
enn um stund og strauk um hár sonar síns,
svo sagði lnín með alt öðrum rómi en áður,
rótt og alvarlega:
«Þú spurðir mig hvaða lífsstöðu þú skyld-
ir veija þér, Júda; þú átt að þjóna drotni; fyr-
ir sonu ísraels er engin frægð á við það; en það
er líka mikiil heiður------sá eini, sem er til.«
»Má eg þá móðir mín . . . ekki verða . . .
hermaður, til dæmis?»
»Jú, því ekki það! Móses hefir kallað guð
«drottin herskaranna. Vertu hermaður, ef þig
langar til þess — en ineð þ/í skilyrði, að þú
verjir vígfimi þinni, sém þú kant að ná, í Ouðs,
en ekki keisarans jDjónustu.»
Rau töluðu enn þá lengi um þetta fram
og aftur; svo þögnuðu bæði, og Júda sofnaði
seinast með höfuðið í kjöltu móður sinnar. Hún
stóð svo upp, hægt og stilt, smeygði kodda
undir liöfuð honum, breiddi ofan á hann á-
breiðu, kysti hann og gekk hægt í burt.
III.
Sól var komin hátt á loft þegar Júda vakn-
aði um morguninn. Dúfurnar voru á harðal'lugi
í loftinu. Oullroðnir musteristindarnir mörkuðu
sig skarpt við himinblámann í suðaustur átt. En
hann hafði séð þetta svo oft, að hann leit
varla við því. En liann svipaðist þegar eftir
Tirzu systur sinni, 15 ára stúlku; sat hún þar
rauiandi skamt frá honum og lék undir á hörpu.
Hann lá kyr um stund, og hlustaði á hana með
athygli. En óðara en hún var þess vör að hann
var vaknaður, hætti hún, og lét hendur falla í
kjöltu sér.
Það á vel við að minnast hér með fám orð-
um á föður þeirra Júda og Tirzu. Regar Heró-
des dó, voru margir þeir, eráttu það hylli hans
að þakka, að þeir voru menn veilauðugir. Ef
svo vildi til, að einhver Jaeirra manna, sem gátu
rakið ætt sína í beinan legg til forfeðranna
eða ættfeðranna, voru líka vellauðugir, voru
þeir álitnir vera «furstar af Jerúsalem,» og nutu
því mikillar virðingar, bæði að ættfrændum
sínum, er minni manna voru, og fátækari, og
svo af heiðingjum þeim, er þeir skiftu við eða
höfðu önnur kynni af. Faðir þeirra systknanna
hafði og borið þetta tignarnafn. Hann hafði
verið guðrækinn og samvizkusamur Gyðingur,
og trúr þjónn konungi sínum, bæði utan lauds
og innan. Nokkrum sinnum ha-oi hann verið
sendur með trúnaðarmálum tii Agústs keisara,
og hafði keisarinn gefið honum allmargar af
gjöfum þeim, er þjóðhöfðingjar eru vanir að
gefa — einkum til þess að fullnægja hégóma-
dýrð sinni, svo sem purpuraskikkjur, fílabeins-
stóla, drykkjarker af gulli og því um líkt. Húr
hafði þó ekki haft mestan auð sinn að þakka
keisaragjöfum eða konungsnáð ; hann hafði sjálf-
ur verið dugnaðarmaður, og rekið margvísleg